Κέρδη στα ερείπια

Ο Πάτρικ είναι ένας νεαρός άνδρας γύρω στα 20, μπορεί και 25, ούτε ο ίδιος γνωρίζει ακριβώς, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια αφρικάνικη πρωτεύουσα. Ψηλός και πολύ αδύνατος, ντυμένος με μια σκισμένη αθλητική μπλούζα και ένα βρόμικο παντελόνι πουλάει πλαστικά ρολόγια στα διερχόμενα αυτοκίνητα. Η ζωή του είναι ένα συνεχές κυνηγητό με την αστυνομία που σε κάθε ευκαιρία θα τον ξυλοκοπήσει και θα του πάρει την πραμάτεια, εάν δεν καταφέρει να δώσει ένα γενναίο ποσοστό από τις πενιχρές του εισπράξεις.  Τα κέρδη του ποικίλουν από το τίποτα μέχρι και 5 ευρώ, αν σταθεί τυχερός και  πουλήσει τουλάχιστον δέκα από τα πλαστικά του ρολόγια. Από τα κέρδη αυτά πρέπει να πληρώσει ένα ποσοστό στον άτυπο αρχηγό του δρόμου που επιτρέπει στον Πάτρικ να "δουλεύει", ένα ακόμα ποσοστό στον προμηθευτή των ρολογιών και τα υπόλοιπα-εάν δεν τον πιάσει η αστυνομία- θα είναι τα κέρδη του. Στη βρώμικη παραγκούπολη που μένει, το σπίτι του είναι ένα σύνολο από λαμαρίνες και ξύλα, το οποίο μοιράζεται μαζί με την θεία του και τα 5 ανήλικα παιδιά της. Όταν βρέχει η στέγη στάζει και τα λύματα των υπερχειλισμένων δρόμων γεμίζουν τον ένα και μοναδικό χώρο του σπιτιού. Εξαιτίας της υγρασίας αλλά και της ρύπανσης από τα καυσόξυλα που καίνε συνεχώς στην γειτονιά του τα παιδιά είναι συνεχώς άρρωστα ενώ τα πενιχρά εισοδήματα της οικογένειας δεν φτάνουν ούτε για φάρμακα αλλά ούτε και για σχολικά δίδακτρα.

Ο Πάτρικ είναι  απλά ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες "αστικούς φτωχούς", του οποίου η οικογένεια αναγκάστηκε να πουλήσει τη γη της όταν ξεκίνησαν να εφαρμόζονται οι πολιτικές της "αγροτικής απελευθέρωσης" των αναπτυσσόμενων χωρών,  όπως τις διαμόρφωνε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. 

Σου αρέσει η Αφρική;

Πριν λίγες μέρες χρειάστηκε να κάνω κάποιες επισκέψεις αρκετά χιλιόμετρα έξω από την Καμπάλα, σε κάποιες κλινικές και σχολεία. Η κίνηση όπως πάντα χαοτική, οι καταρρακτώδεις βροχές των τελευταίων ημερών είχαν καταστρέψει τον δρόμο σε αρκετά σημεία και είχαν δημιουργήσει τεράστια χαντάκια λάσπης. Αναγκαστήκαμε να κόψουμε δρόμο μέσα από τις πιο άθλιες παραγκουπόλεις της πρωτεύουσας και το αυτοκίνητο μετά βίας ξεκολλούσε από τα λύματα των αποχετεύσεων που δημιουργούσαν θολά ρυάκια στη μέση του δρόμου. Ο οδηγός ακροβατούσε ανάμεσα σε παιδιά και λιμνούλες λάσπης και οι υπόλοιποι επιβάτες ιδρώναμε από τη ζέστη με κλειστά παράθυρα για να αποφύγουμε τα βρώμικα νερά και τις μυρωδιές που τα συνόδευαν. Ήμασταν ένα ευχάριστο θέαμα για τον κόσμο που μας κοιτούσε περίεργα και περίμενε να δει αν το αυτοκίνητο των muzungu θα κολλήσει τελικά στη βρωμερή λάσπη ή θα καταφέρει να προχωρήσει. 

Οι ελληνες "νεομετανάστες"

Υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου στο κλίμα που επικρατεί τελευταία στην Ελλάδα. Βέβαια πολλά είναι αυτά που δεν μου αρέσουν όμως θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο: την μετανάστευση.

Σίγουρα όλοι θα έχετε ακούσει από φίλους και γνωστούς, να λένε "ψάχνω να φύγω έξω, να πάω στη Γερμανία να πλένω πιάτα, στην Αυστραλία, στη Αμερική, στο Βόρειο Πόλο"....Έπειτα ακούμε τα ΜΜΕ, όπως πάντα με τον γνωστό πανικό να ανακοινώνουν βαρύγδουπα πως χιλιάδες νέοι μεταναστεύουν, η χώρα αιμορραγεί, να παρουσιάζουν τους τεράστιους μισθούς που παίρνει κανείς στο εξωτερικό, να συγκρίνουν τον καφέ στο Παρίσι που κοστίζει 3 ευρώ μπροστά από τη Notre Dame, να παρουσιάζουν μια γη της επαγγελίας μακρυά από τη χρεοκοπημένη Ελλάδα (εδώ να σημειώσω πως επτά χρόνια στο Παρίσι ποτέ δεν θυμάμαι να πλήρωσα στο κέντρο κάτω από 5 ευρώ τον καφέ, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους έλληνες δημοσιογράφους).

Κυριακάτικες σκέψεις

Τελευταία έχω όλο και περισσότερες δυσκολίες στο να γράψω κάτι σε αυτό το ιστολόγιο. Οχι επειδή δεν υπάρχουν θέματα αλλά ακριβώς επειδή υπάρχουν τόσα πολλά και η πραγματικότητα με ξεπερνάει. Η ζωή δυσκολεύει για τον περισσότερο κόσμο, είτε βρίσκεται στην Ελλάδα είτε στην Αφρκή. Τα μεγέθη αλλάζουν αλλά ο παρονομαστής είναι ένας: η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Ας μιλήσουμε για φαγητό!

Συνειδητοποίησα πως σχεδόν 5 μήνες τώρα, σε όσα γράφω για την Ουγκάντα δεν έχω ποτέ μιλήσει για φαγητό. Ίσως ακούγεται οξύμωρο να μιλάμε για φαγητό στην Αφρική καθώς η εικόνα που έχουμε όλοι είναι εκείνη των υποσιτισμένων παιδιών, όμως φαγητό υπάρχει και μάλιστα άφθονο. Άλλωστε όπως έχω πει πολλές φορές το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη τροφίμων αλλά η πρόσβαση σε αυτά. Τελοσπάντων ας μην ξεφεύγω απο το θέμα τώρα, σήμερα θα μιλήσουμε για αφρικανική κουζίνα και όχι για προβλήματα.

Αλήθεια δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι η τοπική κουζίνα στην Ουγκάντα? 
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την περιήγηση μας στον κόσμο της γεύσης και των χρωμάτων, που μόνο στην Αφρική μπορείς να δεις..

Hajara....σαν αρχαία τραγωδία...

Την ημέρα που είχα κανονίσει να συναντήσω την πρώτη απο τις τέσερις κυρίες για το θέμα της οικογενειακής βίας, όλα έμοιαζαν εναντίον μου. Μια καταρρακτώδη βροχή είχε ακινητοποιήσει τα αυτοκίνητα και η λάσπη στους δρόμους της Καμπάλας ήταν περισσότερη απο ποτέ. Σκεφτόμουν τι κατάσταση θα επικρατούσε σε εκείνο το υποβαθμισμένο προάστειο  με τις αποχετεύσεις και τους χωματόδρομους  και με έπιανε απελπισία. Οσο πλησιάζαμε και το αυτοκίνητο κολλούσε στην λάσπη προσπαθούσα να αποφύγω το γεμάτο επίκριση βλέμμα του Bernard που γκρίνιαζε καθώς προσπαθούσε να περάσει πάνω απο τεράστιες λακούβες και  χαντάκια χωρίς να σπάσει το ταλαιπωρημένο όχημα μας.

Οταν τελικά έφτασα στη συνάντηση μας, η  Hajara ήταν ήδη εκεί. Το ζεστό της καλωσόρισμα με έκανε να ξεχάσω την ταλαιπωρία και την γκρίνια της διαδρομής.