Τέσσερις γυναίκες...

Στην υποσαχάρια Αφρική τα δικαιώματα των γυναικών είναι ένα θέμα που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Αυτα που στον δυτικό κόσμο θεωρούνται κεκτημένα εδώ είναι ακόμα υπο συζήτηση. Η Ουγκάντα, όπως και οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Αφρικής (και όχι μόνο) είναι μια βαθειά πατριαρχική κοινωνία. Η πολυγαμία, οι παραδοσιακές πεποθήσεις πως οι γυναίκες αποτελούν "κοινό αγαθό", η "πληρωμή της νύφης"-η  συνήθεια να πληρώνει ο άντρας τον πατέρα ή τον αδερφό της μέλλουσας νύφης ώστε να δώσουν την συγκατάθεση τους- έχει κατα κάποιο τρόπο νομιμοποιήσει την αντρική κυριαρχία: το αρσενικό θέτει τους όρους στις σχέσεις των δύο φύλων και καταφεύγει στην βία αν συναντήσει άρνηση. Η βία κατα των γυναικών στην Ουγκάντα έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και πάνω απο το 60% του γυναικειου πληθυσμού της χώρας κακοποιείται απο το σύζηγο ή το σύντροφο του. Ομως αύτή η σωματική και σεξουαλική βία δεν εξηγείται μόνο απο τις παραδόσεις της αφρικανικής κοινωνίας: συνδέεται άμεσα με τη φτώχεια και  τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες τις οποίες βιώνουν χιλιάδες γυναίκες. Οι παραδοσιακές πεποιθήσεις απλά διευκολύνουν την κοινωνική ανοχή.

το ναι ή το οχι

Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω συνεχώς στις λεγόμενες "αναπτυσσόμενες" χώρες. Μάλιστα εδω και κάποιους μήνες έχω εγκατασταθεί στην Αφρική και η σχέση μου με την Ευρώπη περιορίζεται στα ενδιάμεσα ταξίδια στην Ελλάδα. Τωρα θα μου πείτε έτσι όπως πάμε και η Ελλάδα σε λίγο καιρό θα χρήζει ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά για την ώρα ανήκουμε ακόμα στον δυτικό κόσμο. Οταν λοιπόν με κάλεσαν ξαφνικά για μια επαγγελματική συνέντευξη στη Στοκχόλμη, χάρηκα πολύ...Οχι τόσο για τη δουλειά, όσο για το γεγονός ότι θα ταξίδευα πάλι σε μια ευρωπαική πρωτεύουσα...Θα έπαιρνα μια αεροπορική εταιρεία χωρίς να σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκαναν σερβις στο αεροπλάνο, θα περπατούσα σε καθαρούς δρόμους, θα έκανα βόλτα σε περιποιημένα πάρκα με διακοσμητικά φυτά και χαμογελαστούς ανθρώπους....

Η Αθήνα και εμείς

Τον τελευταίο καιρό όσο και αν προσπαθώ να γράψω τις συνηθισμένες  ιστορίες μου, η καθημερινότητα της  Ελλάδας δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια. Βρίσκομαι στην Αθήνα αυτές τις μέρες και ένα αίσθημα μελαγχολίας και θυμού με κυριεύει κάθε φορά που περπατάω στους δρόμους. Παρατηρώ γύρω μου και η πραγματικότητα με συνθλίβει. Ειδικά τώρα τον αύγουστο που η πόλη έχει αδειάσει, η ασχήμια και το κενό μοιάζει πιο έντονο απο ποτέ. Απορώ πως καταφέραμε να καταστρέψουμε την αισθητική μας σε τέτοιο βαθμό ώστε το θέαμα της πόλης μας να μην μας ενοχλεί. Αλήθεια πως δεχτήκαμε τέτοια έκπτωση στη ζωή μας αδιαμαρτύρητα? Γιατί δεν αντισταθήκαμε ποτέ στην ασχήμια και στην εγκατάλειψη και αφήσαμε το βρωμικο χρώμα της πόλης να ποτίσει την υπαρξη μας?

Ιστορίες απο το Αμμάν

Οι αραβικές πόλεις έχουν μια γοητεία. Τα πολύχρωμα σουκ, οι αγορές, τα φωτισμένα τεμένη, οι γυναίκες με τις χρωματιστές μαντήλες, τα μικρά μαγαζάκια με τα μυρωδάτα μπαχαρικά σε ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο, εκείνων των παραμυθιών της Ανατολής και της ερήμου. Ομολογώ πως στο Αμμάν άργησα λίγο να ανακαλύψω αυτή τη μαγεία. Σουκ δεν υπήρχαν, τα κτήρια ήταν πέτρινα και σκονισμένα, και η πολυχρωμία μάλλον δεν είναι η λέξη που θα χρησιμοποιούσε κάποιος περιγράφοντας το Αμμάν. Το μόνο χρώμα ήταν εκείνο της κίτρινης σκόνης που σκέπαζε την πρωτεύουσα όταν φυσούσε ο άνεμος της ερήμου.