Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη: Ο Βορράς...

Είναι ένα περίεργο συναίσθημα να επισκέπτεσαι τόπους ανθρώπινης τραγωδίας. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις τα καταπράσινα χωράφια, τις στρογγυλές καλύβες με τις ψάθινες στέγες, τα παιδιά που παίζουν ξυπόλητα...Παρατηρείς τις γυναίκες με τα πολύχρωμα φορέματα και τα μωρά δεμένα στις πλάτες, τους αντρες που σκάβουν τα χωράφια τους,τους μαθητές που γυρίζουν απο το σχολείο γελώντας και τρέχοντας...Και όμως, σε αυτά τα παιδιά η ζωή έχει δείξει το χειρότερο και πιο άγριο πρόσωπο της: έχουν δει τους γονείς και τους φίλους τους να καίγονται ζωντανοί στις καλύβες τους, έχουν δεί τις αδερφές τους να βιάζονται και κομματιάζονται απο τις μανσέτες, έχουν υποχρεωθεί και τα ίδια να γίνουν αντάρτες και να σκοτώσουν για να ζήσουν...

Οι αριθμοί του πολέμου στη Β. Ουγκάντα είναι τρομακτικοί: 100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 60.000 παιδιά απήχθησαν και υποχρεώθηκαν να γίνουν στρατιώτες, 40.000 παιδιά περπατούσαν κάθε νύχτα χιλιόμετρα για να βρούν καταφύγιο στην πόλη του Γκούλου με την ελπίδα ότι οι αντάρτες δεν θα επιτεθούν εκεί, 2.000.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν βίαια απο την κυβέρνηση σε άθλιους προσφυγικούς καταυλισμούς όπου η αρρώστια, οι βιασμοί και ο εξευτελισμός ήταν σε καθημερινή βάση...

Στη Β. Ουγκάντα, σήμερα, 4 χρόνια μετά την άτυπη εκεχειρία του Αντιστασιακού Στρατού του Κυρίου και της κυβέρνησης η ζωή φαίνεται να ξαναβρίσκει κάποιους ρυθμούς...Οι καταυλισμοί αδειάζουν, τα χωράφια αρχίζουν σιγά σιγά να πρασινίζουν, οι άνθρωποι τολμάνε να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει. Οι ακρωτηριασμένοι που επιβιώνουν χάρη στις ξένες οργανώσεις που μοιράζουν τρόφιμα και φάρμακα, τα κορίτσια που υποχρεώθηκαν να γίνουν "νύφες" και έχουν επιστρέψει στα χωριά με τα παιδιά που απόκτησαν απο τους αντάρτες, οι πρωην ανήλικοι στρατιώτες που γύρισαν πίσω και τριγυρνάνε άπραγοι και έτοιμοι να σκοτώσουν για να επιβιώσουν, είναι εκεί για να θυμίζουν την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής.

Η διαμάχη στη Β. Ουγκάντα δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα γωνστή. Ποιος να ασχοληθεί άλλωστε με έναν τρελλό προφήτη που σκότωνε για να επιβάλλει ένα καθεστώς σύμφωνο με τις Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης. Ο πόλεμος αυτός ήταν πολύ περίεργος για να τον καταλάβουν οι δυτικοί. Προτιμούσαν να κλείνουν τα μάτια επι 22 χρόνια και να τον αντιμετωπίζουν ως μια ακόμα αγριότητα αυτών των αφρικανών που αδυνατούν να εκπολιτιστούν. Μια στάση που ικανοποιούσε ιδιαίτερα και την κυβέρνηση στην Καμπάλα καθώς έβρισκε ευκαιρίες να εισβάλλει στa πλούσια κοιτάσματα του Κονγκό όπου κρύβονταν οι αντάρτες αλλά και να λαμβάνει άπλετο χρήμα για τον τερματισμο των εχθροπραξιών. Μια στάση που βόλευε ακόμα και την κυβέρνηση του Χαρτούμ που επέτρεπε στους αντάρτες του Κόνυ να κρύβονται στο Νότιο Σουδάν χρησιμοποιώντας τους εναντίον των κατοίκων του Νοτίου Σουδάν και ως μέσο αποσταθεροποίησης της Ουγκάντας που υποστήριζε τον Νότο.

Οταν η γεωπολιτική και οικονομική ισορροπία στην περιοχή άλλαξε, μόνο τότε η Δύση ενδιαφέρθηκε για τον περίεργο αυτόν πόλεμο του Βορρά. Η κυβέρνηση του Χαρτούμ επέτρεψε την δημιουργία του Νοτίου Σουδάν, η κυβέρνηση της Ουγκάντα κατάλαβε πως χάνει τελικά περισσότερα απο όσα θα κέρδιζε με την ειρήνη και ο Κόνυ χάθηκε κάπου στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία... Μέχρι να εμφανιστεί ξανά και ο κύκλος του αίματος να ξαναρχίσει...

Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια είναι περιττά, ότι και να πείς ακούγεται ανόητο μπροστά στον ανθρώπινο πόνο...Σκέφτομαι πως άν τουλάχιστον υπήρχε Θεός ίσως μπορούσα να πώ κάποια παρήγορα λόγια..Ομως και ο Θεός φαίνεται δεν άντεξε την τόση αγριότητα και έφυγε νωρίς...

Το μόνο που κατάφερα τελικά ήταν να γράψω μια μικρή ιστορία για τον Βορρά ελπίζοντας πως κάποιοι θα την διαβάσουν και για ένα λεπτό σιωπής θα μεταφερθούν εκεί...μόνο ένα λεπτό είναι αρκετό...

ΥΓ την ιστορία θα την βρείτε εδώ