Η Ιορδανία όπως την έζησα...

Ομολογώ πως η Μέση Ανατολή δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου προορισμούς. Για την ακρίβεια, δεν υπήρχε καν στα σχέδια μου να βρεθώ ποτέ προς εκείνη τη μεριά του κόσμου. Όταν λοιπόν μου ανήγγειλαν από την οργάνωση που εργαζόμουν πώς θα με έστελναν τελικά στην Ιορδανία, δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Ονειρευόμουν επικίνδυνες αποστολές στην Αφρική,  περιπέτειες στη ζούγκλα της Σρι Λάνκα, και ξαφνικά θα βρισκόμουν στην Ιορδανία. Και τι στο καλό θα έκανα στην Ιορδανία, μια χώρα στη μέση της ερήμου, για την οποία δεν ήξερα και τίποτα… Η μάλλον το μόνο που ήξερα ήταν η ταινία ο Λόρενς της Αραβίας, που ακόμα και αυτή ποτέ δεν είχα καταφέρει να δω ολόκληρη…

Μια ιστορία...μέρος δεύτερο

Η ιστορία αυτή είναι λίγο διαφορετική από εκείνες τις οποίες γράφω συνήθως. Ίσως αναρωτηθείτε το λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου κειμένου σε ένα ιστολόγιο που λίγο ή πολύ μας ταξιδεύει σε μια αλλιώτικη πραγματικότητα. Όμως και αυτή η ιστορία είναι ένα ταξίδι. Το ταξίδι ενός ανθρώπου που έφυγε από την πατρίδα του όχι γιατί το επέλεξε ο ίδιος, αλλά επειδή αρνήθηκε να πολεμήσει έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός του.  Έμαθα το όνομα και την ιστορία του λίγο αργότερα. Μου τα διηγήθηκε ο ίδιος, ήρεμα και πάντα με εκείνο το γέλιο που τότε δεν καταλάβαινα πόση θλίψη έκρυβε από πίσω. Σήμερα νιώθω πως ότι και να γράψω δεν θα καταφέρω ποτέ να μεταφέρω το χαμόγελο του, την καθαρότητα της ψυχής του, την καλοσύνη του και το ταλέντο του σε ένα απλό κείμενο. Επιτρέψτε μου και τη συγκίνηση και ίσως την αδεξιότητα του λόγου μου. Δεν έχω να πω πολλά ούτε να περιγράψω ηρωικά κατορθώματα.  Καμιά φορά οι πιο δύσκολες ιστορίες είναι και οι πιο απλές.

Μια ιστορία, μέρος πρώτο...

Μια μικρή παγωμένη πόλη του βορρά. Σαν πρώτη εντύπωση, μάλλον απογοητεύει. Ο χειμώνας βαρύς, το σκοτάδι πυκνό, οι άνθρωποι στους δρόμους λιγοστοί και η πόλη αφόρητα μελαγχολική και  βαρετή και ας έχει ένα από τα πιο γνωστά πανεπιστήμια της χώρας. Δεν έχει ιστορικό κέντρο, ούτε μεγάλους εμπορικούς δρόμους, ούτε καν εκείνη την γραφική ομορφιά των πόλεων του βορρά που όσο και αν σε μελαγχολούν σου αφήνουν μια γλυκειά προσμονή να επιστρέψεις. Εχει όμως το λιμάνι. Εκεί που κάθε βράδυ τα πλοία διασχίζουν την παγωμένη θάλασσα με προορισμό τις μακρινές χώρες του βορρά. Από το παράθυρο μου παρατηρούσα με τις ώρες αυτά τα πλοία να φεύγουν…τον ήχο της αποβάθρας, τα φώτα που έσπαζαν την παγερή μονοτονία, τα πλοία που διέσχιζαν την σκοτεινή θάλασσα και χάνονταν στον ορίζοντα. Το σούρουπο καθώς το παγωμένο γκρίζο μπλέ του ουρανού έδινε τη θέση του σε ένα βαθύ κόκκινο, τα καράβια μου κρατούσαν συντροφιά. Και τότε τον έβλεπα. Ηταν πάντα εκεί, φορούσε το ίδιο μάυρο παλτό και καθόταν στην ίδια θέση κοιταζοντας τα πλοία, σαν να περίμενε κάτι που δεν θα ερχόταν ποτέ.

Ο Βορράς...

Είναι ένα περίεργο συναίσθημα να επισκέπτεσαι τόπους ανθρώπινης τραγωδίας. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις τα καταπράσινα χωράφια, τις στρογγυλές καλύβες με τις ψάθινες στέγες, τα παιδιά που παίζουν ξυπόλητα...Παρατηρείς τις γυναίκες με τα πολύχρωμα φορέματα και τα μωρά δεμένα στις πλάτες, τους αντρες που σκάβουν τα χωράφια τους,τους μαθητές που γυρίζουν απο το σχολείο γελώντας και τρέχοντας...Και όμως, σε αυτά τα παιδιά η ζωή έχει δείξει το χειρότερο και πιο άγριο πρόσωπο της:  έχουν δει τους γονείς και τους φίλους τους να καίγονται ζωντανοί στις καλύβες τους, έχουν δεί τις αδερφές τους να βιάζονται και κομματιάζονται απο τις μανσέτες, έχουν υποχρεωθεί και τα ίδια να γίνουν αντάρτες και να σκοτώσουν για να ζήσουν...



Οι αριθμοί του πολέμου στη Β. Ουγκάντα είναι τρομακτικοί: 100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 60.000 παιδιά απήχθησαν και υποχρεώθηκαν να γίνουν στρατιώτες, 40.000 παιδιά περπατούσαν κάθε νύχτα χιλιόμετρα για να βρούν καταφύγιο στην πόλη του Γκούλου με την ελπίδα ότι οι αντάρτες δεν θα επιτεθούν εκεί, 2.000.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν βίαια απο την κυβέρνηση σε άθλιους προσφυγικούς καταυλισμούς όπου η αρρώστια, οι βιασμοί και ο εξευτελισμός ήταν σε καθημερινή βάση...

Laos part 2: Road trip...

Αυτό που κάνει κάθε ταξίδι μοναδικό είναι η υποκειμενικότητα του. Κάθε διαδρομή είναι μια τελείως προσωπική εμπειρία: στα μάτια μας καθρεφτίζεται πάντα αυτό που κρύβει η ψυχή μας και συχνά βλέπουμε μόνο αυτό που ψάχνουμε να βρούμε ή αυτό που φοβόμαστε ότι θα βρούμε...Στο Λάος δεν έψαχνα τίποτα...Ηξερα πως δεν ήταν πλέον ο μυστηριώδης ανεξερεύνητος παράδεισος αλλά μια χώρα που έψαχνε απεγνωσμένα να κερδίσει τον χαμένο χρόνο και να μπεί στη τροχιά της νέας χιλιετίας...Η Luang Prabang στο βορρά, χτισμένη στις όχθες του Μεκονγκ και του Ναμ Καν, αποτελούσε πλέον κλασσικό τουριστικό προορισμό...Η κοιλάδα των πιθαριών κοντά στην  Xieng Quang  υπήρχε πιά σε κάθε τουριστικό οδηγό και τα παιδιά είχαν αρχίσει να ζητιανεύουν στους σκονισμένους δρόμους της πόλης...Και όμως ο βορράς, όπως και ο Νότος δεν έχει ακόμα αποκαλύψει όλα του τα μυστικά: τα χωριά των Hmong με τις παραδοσιακές φορεσιές, τα καταπράσινα τοπία, τα πασαλόπηχτα σπίτια και τα χαμόγελα των ανθρώπων είναι ακόμα εκεί, να σου θυμίζουν πως η ομορφιά και η αξιοπρέπεια μπορεί καμια φορά να υπερισχύσει, ακόμα και σε αυτούς τους δύσκολους και άχαρους καιρούς...

Laos part 1....

Εαν υπάρχει ένα μέρος που θα ήθελα να ξαναγυρίσω (και σκοπεύω να το κάνω σύντομα) αυτό ειναι το Λάος. Μια μικρή χώρα «στριμωγμένη» ανάμεσα στην Ταϊλάνδη, την Κίνα, το Βιετνάμ και την Βιρμανία, θυμίζει ακόμα κάτι απο αυτό που ήταν η ΝΑ Ασία προτού την έλευση των τουριστών και του Lonely Planet. Παραμένει επίσης το τελευταίο κομουνιστικό κράτος του πλανήτη, όπου ακόμα και σήμερα θα δείς στους δρόμους της Vientiane κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο. Οφείλω όμως να ομολογήσω πως το καθεστώς έχει κάνει αρκετά ανοίγματα, κυρίως στον τομέα του τουρισμού ενώ ιδιωτικοί ξενώνες, μικρά εστιατόρια και καφέ έχουν ανοίξει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Το Λάος βαδίζει πρός τη νέα χιλιετία με μικρά και δειλά βήματα και ας ελπίσουμε πως δεν θα γίνει ο νέος παράδεισος της παιδικής πορνείας και των ναρκωτικών, όπως ήταν στις δεκαετίες του 80 και 90 η γειτονική Ταϊλάνδη.