Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Ταξίδι στην κόλαση της Μπόκο Χαράμ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο The Press Project και θα το βρείτε εδώ



Το ταξίδι για τη Γιόλα, την πρωτεύουσα της επαρχίας Ανταμάουα, στη ΒΑ Νιγηρία, διαρκεί δύο μέρες. Σκουρόχρωμα χωράφια με χαμηλή βλάστηση εναλλάσσονται με πετρώδεις εκτάσεις. Κωνικά βουνά ρίχνουν την σκιά τους στο δρόμο για να βρεθείς ξανά στην επόμενη στροφή σε ένα γυμνό αφιλόξενο τοπίο. Εδώ τα χωριά έχουν το χρώμα της πέτρας και την μονοτονία σπάνε μόνο τα πολύχρωμα μαντήλια των γυναικών.


Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και γεμάτος λακκούβες. Σχεδόν κάθε 100 μέτρα οπλισμένοι στρατιώτες μας κοιτάζουν βλοσυρά. Σε κάθε check point κρύβω τη μηχανή κάτω από το κάθισμα μου. Ο Φέμι, ο οδηγός, μου λέει πως πρέπει οπωσδήποτε να φτάσουμε στην Τζός το μεσημέρι αν θέλουμε να  είμαστε στο Γκόμπε πριν βραδιάσει. Όμως οι ουρές στα check points μοιάζουν ατελείωτες.

Στην Τζος η παρουσία του στρατού είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μόλις πριν 3 μήνες δυο μέλη της Μπόκο Χαράμ μπήκαν στην κεντρική αγορά και σκότωσαν 40 άτομα. Η κυβέρνηση διπλασίασε τις στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή χωρίς επιτυχία. Οι ισλαμιστές έχουν κατέβει προς τα δυτικά και απειλούν το Γκόμπε, την πόλη που θα διανυκτερεύσουμε. Μόλις περάσουμε το Μπάουτσι δύο στρατιώτες σταματάνε για πρώτη φορά το όχημα μας. Ο Φέμι κατεβαίνει και μιλάει έντονα στα Χούσα. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα και το ύφος του προδίδει ανησυχία. Σιωπηλός μπαίνει στο αυτοκίνητο, κάνει αναστροφή και γυρίζει πίσω. Λέει ότι πρέπει να πάρουμε άλλο δρόμο. Αυτό σημαίνει δύο επιπλέον ώρες και δεν θα φτάσουμε στο Γκόμπε πριν νυχτώσει.

Το αυτοκίνητο μας χοροπηδάει άτσαλα πάνω σε πέτρες και βαθιές λακκούβες και μου έρχεται ναυτία. Είμαι ήδη 9 ώρες στο δρόμο και το Γκόμπε είναι ακόμα μακριά. Καθώς κόβουμε ταχύτητα τρεις νεαροί με ξύλινα καδρόνια έρχονται καταπάνω μας. Χτυπάνε δυνατά τα τζάμια και φωνάζουν. Ο Φέμι προσπαθεί να τους αποφύγει με επικίνδυνους ελιγμούς. Καταλαβαίνω ότι ζητάνε χρήματα για να μας αφήσουν να περάσουμε τον δρόμο. Εάν κάτι συμβεί εκείνη την στιγμή, είμαστε τελείως μόνοι.

Από τον ασύρματο, μας ειδοποιούν ότι οι μαχητές της Μπόκο Χαράμ επιτέθηκαν σε ένα check point και έκλεψαν τα όπλα των στρατιωτών. Έτσι όλοι οι δρόμοι έχουν κλείσει και δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε αλλά ούτε και να προχωρήσουμε. Η μόνη μας επιλογή, είναι μια επικίνδυνη διαρομή μέσα από τα βουνά στο απόλυτο σκοτάδι παραβιάζοντας κάθε κανόνα ασφαλείας. Πρέπει μέσα σε λίγα λεπτά να πάρουμε μια απόφαση που μπορεί και να μας στοιχίσει τη ζωή.

Όταν μετά από αρκετή ώρα αντικρίζω τα πρώτα φώτα του Γκόμπε, νιώθω ανακούφιση.

Από το 2009 που η Μπόκο Χαράμ ξεκίνησε τις επιθέσεις της στη ΒΑ Νιγηρία, πάνω από 10,000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, 2000 γυναίκες έχουν απαχθεί και 1,5 εκατομμύριο έχουν γίνει εσωτερικοί πρόσφυγες. Οι επαρχίες του Μπόρνο και του Γιόμπε είναι το κέντρο των επιχειρήσεων αλλά η Μποκο Χαράμ έχει αυξήσει τις επιθέσεις της και στην επαρχία της Ανταμάουα αλλά και στο γειτονικό Τσαντ και Καμερούν. Ο στρατός της Νιγηρίας σε συνεργασία με τις δύο αυτές χώρες κατάφερε να ελευθερώσει 19 περιοχές που είχαν πέσει στα χέρια των ισλαμιστών αλλά η κατάσταση παραμένει τραγική. Οι ισλαμιστές δεν σκοτώνουν μόνο χριστιανούς. Δολοφονούν ανεξαιρέτως, καίνε τζαμιά και εκκλησίες, βανδαλίζουν σχολεία και νοσοκομεία, κλέβουν τις σοδειές και καίνε τα χωράφια. Δολοφονούν στοχευμένα μουσουλμάνους κληρικούς που έχουν μιλήσει εναντίον τους. Σε όποιο χωριό επιτεθούν κόβουν το λαιμό αντρών και αγοριών και απαγάγουν τις ανύπαντρες γυναίκες. Ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 20,000 περίπου αν και κανείς δεν ξέρει ακριβώς τη δύναμη τους. Όπως και κανείς δεν ξέρει τη χρηματοδότηση τους. Αν και κατά καιρούς έχει ειπωθεί ότι συνδέονται με παρακλάδια της Αλ Καιντα και του Αλ Σαμπάμπ ή ακόμα και με νιγηριανούς πολιτικούς, ο κύριος όγκος των χρημάτων τους προέρχεται από λύτρα απαγωγών και ληστείες.


Όπως συμβαίνει σε κάθε διαμάχη τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Η χρόνια φτώχεια της ΒΑ Νιγηρίας και η περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων προετοίμασε το έδαφος για την εμφάνιση των τζιχαντιστών. Το χάος που ακολούθησε ύστερα από την νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, έδωσε πρόσβαση στη Μπόκο Χαραμ στο οπλοστάσιο του Καντάφι και σε παραστρατιωτικές ομάδες που τωρα δρούσαν ανεξέλεγκτες και ήταν πρόθυμες να πουλήσουν όπλα και να στηρίξουν τους ισλαμιστές. O βασανισμός και η δολοφονία το 2009 από τη νιγηριανή αστυνομία του πνευματικού ηγέτη της Μπόκο Χαράμ, Μουχάμαντ Γιουσούφ-ενός κατά γενική ομολογία μετριοπαθούς κληρικού- ήταν και το σημείο μηδέν. Φραξιές ακραίων φανατικών εκμεταλλεύθηκαν την δολοφονία για να εντατικοποιήσουν τις επιθέσεις θέλοντας να ιδρύσουν ισλαμικό κράτος στην ΒΑ Νιγηρία.

Σήμερα πέντε χρόνια μετά, οι επιθέσεις έχουν προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση και πάνω από έξι εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς. Ακόμα και έτσι όμως, ο ΟΗΕ και οι οργανώσεις δυσκολεύονται να βρουν χρήματα. Η Νιγηρία είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Αφρικής και παράλληλα μια από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του πλανήτη. Οι διεθνείς δωρητές δύσκολα θα πείσουν τους φορολογούμενους στις χώρες τους ότι τα χρήματα τους δεν θα πέσουν σε μια μαύρη τρύπα, ιδίως τη στιγμή που η Νιγηρία έχει αρκετό χρήμα να θρέψει τον πληθυσμό της αν το θέλει. 

Στην Ανταμάουα έχουν καταφύγει τα τελευταία δύο χρόνια πάνω από 200,000 πρόσφυγες. Μόνο στη Γιόλα έχουν έρθει 50,000 άνθρωποι. Οι περισσότεροι καταφεύγουν σε εγκαταλελειμμένα κτήρια ή νοικιάζουν ετοιμόροππα παλιά σπίτια και μένουν μέσα 40 με 50 πρόσφυγες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμία πρόσβαση σε γιατρό ή σχολείο ενώ δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από τη κυβέρνηση η οποία μοιράζει φαγητό μόνο σε όσους δέχονται να μείνουν στα κυβερνητικά στρατόπεδα. Όμως ελάχιστοι δέχονται να πάνε εκεί. Οικογένειες χωρίζονται με το ζόρι, κάθε κινηση εκτός στρατοπέδου απαγορεύεται ενω οι ντόπιοι αξιωματούχοι συχνά υποχρεώνουν τα νεαρά κορίτσια σε σεξουαλικές χάρες για να τους δώσουν φαγητό. Την ημέρα που έφτασα στη Γιόλα, ένα εξάχρονο κοριτσάκι είχε βιαστεί άγρια στο μεγαλύτερο κυβερνητικό στρατόπεδο προσφύγων της πόλης. Το μωρό μεταφέρθηκε με ακατάσχετη αιμορραγία  στο νοσοκομείο αλλά οι αρχες υποχρέωσαν την οικογένεια να πάρει το παιδί πίσω. Ο βιαστής ήταν ένας ανώτερος κυβερνητικός και η υπόθεση έπρεπε με κάθε τρόπο να μείνει κρυφή.

Όταν περπατάς στα στενά της Μιαφία, ένα φτωχικό οικισμό στα περίχωρα της Γιόλας, μια έντονη μυρωδιά από σαπισμένα σκουπίδια και ανθρώπινα περιττώματα σου προκαλεί αναγούλα. Δρόμοι δεν υπάρχουν παρα μόνο λακκούβες με λασπόνερα, ψηλά χόρτα και σκουπίδια. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν ταπεινά σπίτια και δεκάδες παιδιά, που τρέχουν ξυπόλυτα στο χώμα. Στο σπίτι που μας οδήγησε η διερμηνέας μας η Τουρι, μένουν 57 άτομα. Με το που μπαίνω τα παιδιά κρύβονται πίσω από τις μητέρες τους που με κοιτάνε κουρασμένα.
Γύρω μου όλοι βήχουν και τα μάτια τους είναι κόκκινα από τις μολύνσεις. Το μωρό της Ράντα είναι δέκα μηνών. Το παίρνω αγκαλιά και καίει από πυρετό. Η μητέρα του σκεπάζει το κεφάλι της με ένα πράσινο μαντήλι και κλαίει. Η πνευμονία, η ελονοσία και η ιλαρά θερίζουν.
Η Ράντα δεν ξερει πόσο χρονών είναι. Υπολογίζει πως είναι γύρω τα 35 αλλά δεν είναι σίγουρη. Είναι από τη Μίτσικα, την πόλη που έπεσε στα χέρια των ισλαμιστών πριν επτά μήνες. Κοιμόταν μαζί με τα 5 παιδιά της και τον άντρα της όταν άκουσε πυροβολισμούς. Είχαν ήδη εδώ και μέρες πληροφορίες ότι θα δέχονταν επίθεση από τη Μπόκο Χαράμ αλλά η κυβέρνηση δεν έστειλε στρατό να τους βοηθήσει.
"Άκουσα φωνές και πυροβολισμούς. Ο άντρας μου βγήκε έξω πρώτος. Τότε του έκοψαν το λαιμό με μια μασέτα. Τον χτύπησαν εδώ (δείχνει το σβέρκο της) και το σώμα του τιναζόταν. Άκουσα τη γειτόνισσα μου να ουρλιάζει, της είχαν βάλει φωτιά και καιγόταν με το μωρό ακόμα δεμένο στην πλάτη".
Η Ράντα μαζί με άλλα εξήντα άτομα κατέφυγαν στο δάσος. Περπατούσαν για 3 εβδομάδες τρώγοντας άγρια φρούτα και πίνοντας νερό μόνο τη νύχτα από τα κοινοτικά πηγάδια.
" Τα παιδιά αρρώσταιναν. Τις νύχτες έρχονταν φίδια μέσα στα χόρτα. χάσαμε δύο μωρά έτσι".


Στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Τερέζας μια φορά το μήνα, η καθολική Εκκλησία κάνει διανομή φαγητού στους πρόσφυγες. Ατέλειωτες σειρές από γυναίκες, άλλες με μωρά στην πλάτη και άλλες ετοιμόγεννες περιμένουν απο το πρωί να πάρουν 25 κιλά καλαμπόκι και 200 νάιρα ( 1 ευρώ). Βλέποντας με εκεί φαντάζονται ότι η παρουσία μου μετράει περισσότερο από τη δική τους και μου ζητάνε να τις βοηθήσω να μπουν στη τελική σειρά. Μου λένε ότι έχουν περπατήσει όλη νύχτα να έρθουν και όσο περνάει η ώρα τα αποθέματα καλαμποκιού τελειώνουν και θα γυρίσουν πίσω με άδεια χέρια.

Όμως ποιον να βοηθήσεις ανάμεσα σε 4,000 εξαθλιωμένες γυναίκες; Νιώθω ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε. Ο ήλιος είναι τόσο καυτός και τα μωρά στις πλάτες τους είναι ζαλισμένα. Πολλές κάθονται στα πεζούλια και στο χώμα. Κάποιες θηλάζουν τα μωρά τους ή τους δίνουν λίγο από το νερό που μοιράζει ο Ερυθρός Σταυρός.

Όμορφες περήφανες γυναίκες που έχουν δει περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος.

Η Σαμίρα φοράει ένα κίτρινο μαντίλι. Στο πρόσωπο της έχει τις χαρακτηριστικές γραμμές της φυλής των Καρούνα που μαρτυρούν την κοινωνική της θέση.

«Οταν αυτοί ( Μποκο Χαραμ) ήρθαν στο χωριό μας, έβαλαν φωτιά και διέταξαν όλες τις γυναίκες να πάμε στο σχολείο. Όσες αρνήθηκαν τις έσφαζαν. Ύστερα μάζεψαν τους άντρες και τα αγόρια πάνω από 10 χρονών- ακούγαμε για πολύ ώρα φωνές και μετά ξαφνικά ησυχία και πτώματα παντού. Ύστερα από λίγο μια ομάδα μας είπε ότι τώρα τους ανήκουμε. Διάλεξαν κάποιες γυναίκες και πήραν μαζί τους. Τις υπόλοιπες μας άφησαν εκεί χωρίς φαγητό. Κάθε νύχτα διάλεγαν και κάποιες από μας. Δεν τις ξαναβλέπαμε ποτέ. Το τρίτο βράδυ πήραν την κόρη μου. Ούρλιαξα να την αφήσουν και τότε κάποιος με χτύπησε στο πρόσωπο και λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα, η κόρη μου δεν ήταν πια εκεί.»

Η Σαμίρα δεν θέλει να μιλήσει άλλο χαμηλώνει το βλέμμα. Η κόρη της ήταν 13 χρονών και δεν την ξαναείδε από τότε. Δεν ξέρω τι να της πω. Δεν ξέρω τι να πω σε καμία από τις γυναίκες.


Στις ταινίες ο ήρωας έχει πάντα κάτι έξυπνο να πει και να παρηγορήσει. Όμως εδώ είναι η αληθινή ζωή και ήρωες δεν υπάρχουν. Έτσι στέκομαι σιωπηλή και ντρέπομαι. Γιατί εγώ μπορώ να φύγω, εκείνες όμως θα μείνουν εκεί παγιδευμένες σε ένα πόλεμο που δεν είναι δικός τους. Και εμείς απλά θα βλέπουμε το δράμα τους στην οθόνη μας μέχρι να αλλάξουμε κανάλι.




21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να κάνω κανένα σχόλιο... τι να σχολιάσει κάποιος με αφορμή τη δυστυχία των ανθρώπων που ελπίζουν μεν αλλά θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που άλλοι προκάλεσαν.. Λυπάμαι που η ζωή είναι τόσο άδικη.. ή καλύτερα που εμείς οι άνθρωποι την κάναμε έτσι.
Στεφανία

Evi είπε...

Αν υπάρξει άνθρωπος που δεν κλάψει, τον λυπάμαι.
Είναι υπέροχο κείμενο, μια δυνατή γροθιά στο στομάχι.
Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, τα συναισθήματα είναι τόσο ζωντανά που σε κάνουν προς στιγμή να νομίζεις ότι ήσουν κι εσύ εκεί.
Η λογική μου μου λέει ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη (ή καλύτερη σε άλλες περιπτώσεις), όμως εκείνη τη στιγμή που σε διαβάζω ταξιδεύω μαζί σου.
Με τα κείμενά σου πάντα έχω το ίδιο πρόβλημα. Δεν μου φτάνουν ποτέ.
Δεν είναι δήθεν και επιτηδευμένα. Σ' αρέσει να γράφεις και φαίνεται.
Παραφράζοντας το 'less is more' τα κείμενά σου είναι ακριβώς αυτό: Simple is more

Unknown είπε...

Πόση αδικία, πόσο μίσος στον κόσμο μας. Είναι αδιανόητα όσα διάβασα. Και σκέφτομαι τα παιδιά μου έτυχε να γεννηθούν από εμένα-μια μέση μαμά στην Ελλάδα κι έτσι πάλι τους έτυχε, μια κανονική ζωή. Αυτές οι ψυχούλες τι έφταιξαν; Ας τους βοηθήσει ο Θεός, από ανθρώπους τι να περιμένεις...

Ανώνυμος είπε...

Αν παλεύεις με τις συνέπειες δεν βγάζεις άκρη.... Αυτο που πρεπει να παλέψουμε ειναι ενάντια στις αιτίες των προβλημάτων.... Ειναι πάντως να αναρωτιέσαι αφου η επιστημη μπορει να δώσει λύσεις, γιατι τόσα εκατομμυρια όχι μονο στην αφρική μένουν σε τετοια επίπεδα φτώχειας.......

Δήμητρα είπε...

Εγώ να πω ένα ευχαριστώ για την πληροφόρηση πιστεύοντας πως ότι “φωτίζεται” κάτι ανοίγει, για να γίνει κάτι, με κάποιον τρόπο πάντως θα είναι χρήσιμο, τώρα; αργότερα; πάντως κάπως, θέλω να ελπίζω ότι θα είναι βοηθητικό όλο αυτό που έζησες και περιγράφεις. αν και σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις μοιάζει γελοίο και λίγο οτιδήποτε σχόλιο…
Κι εμένα μου φαίνεται λίγο (σαν όγκος) το κείμενο αλλά μου απαντώ… ότι δεν είναι και για χόρταση όλη αυτή η δυστυχία που κι εμείς απλά τη διαβάζουμε και μας σοκάρει και μετά… η ζωή μας συνεχίζεται εδώ (όσο κι αν ντρέπομαι κι εγώ που το λέω, απλά γιατί τυχαία γεννήθηκα εδώ) κι εκεί αυξάνονται οι δολοφονίες… (κι εδώ άλλωστε, επίσης, αυξάνονται οι νεκροί μετανάστες)
Δώσε, όπου μπορείς, δώσε πληροφορίες, αυτό έχω να πω. Καλή δύναμη.
Δ.Ξ.

Ανώνυμος είπε...

Φραγκισκα... τι να πω... περιγραφεις την κόλαση! Νοιώθω αηδία και μίσος για όλους όσους ευθηνονται για τα όσα υποφέρουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Στο εχω ξαναπεί δεν αντέχω στην ιδέα ότι δεν μπορεί τίποτα να το αλλάξει όλο αυτό!

Fran είπε...

Δ.Ξ. Είναι μια σειρα από σχετικα κειμενα που θα συνεχιστουν. Την επομενη εβδομαδα θα βγει ένα ακομα ρεπορτάζ από τη Νιγηρια στο Al Jazeera και καποια ακομα στο global development Devex.com με τους οποιους συνεργάζομαι. Εβγαλα όμως ένα στα ελληνικα επειδή ηθελα να διααβστει και από οσο γινεται περισσοτερο κοσμο στη χωρα μου

Fran είπε...

Να προσθεσω επισης ότι ο στρατος της Νιγηριας΄μαζί με το Τσαντ , το Νιγηρα και το Καμερουν εχουν απωθησει τους ισλαμιστες στο δασος Σαμπισα και χτες-23 Απριλιου, εκανα επιθεση στις βασεις των ισλαμιστων εκει και υποτιθεται οτι τους εχουν αποδυναμωσει αρκετα. Ομως εαν φυσικα δεν ασχοληθουν με τις κοινωνικες κ πολιτικες διαστασεις του θεματος δεν προκειται να βρεθει λυση διαρκειας.

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονιστική ιστορία, πάνω στα όσα περίμενα βέβαια. Υπόψιν, είναι μασέτα κι όχι μανσέτα. Οι φωτογραφίες ωραίες αν και θα ήθελα κροπάρισμα στη γυναίκα με τα κόκκινα. Δεν θα επέμενα στην ομορφιά τους, είναι άσχετη. Θα ήθελα καμιά φωτογραφία στρατιωτών, ακρωτηριασμένων ίσως θυμάτων κτλ. ώστε να μεταφέρει περιςςότερο την ατμόσφαιρα της εμφύλιας σύρραξης.

Fran είπε...

#Ανωνυμος Ευχαριστω για το μασετα, θα το διορθωσω. Δεν είναι όμως εμφύλιος, είναι ισλαμικο γκρουπ που κανει επιθεσεις, συγκαταλέγεται στις τρομοκρατικες οργανώσεις όχι σε εμφυλια συρραξη. Ακρωτηριασμένα θυματα δεν θα εβγαζα ποτε-αν και να λεμε την αληθεια η Μ. Χ. δεν ακρωτηριαζει (όπως ας πουμε εκανε ο περίφημος Κονυ στην Ουγκαντα), σφαζει και απαγαγει. Επισης στρατιώτες απαγοερευεται να τραβηξεις-θελει ειδικη αδεια και εγω ειχα παει αποκλειστικα για να μιλησω με εκτοπισμενους

spiral architect είπε...

Τα σχόλια είναι περιττά.

nickapos είπε...

Σε συνέχεια του σχολίου μου στο facebook, θέλω να διατυπώσω ένα προβληματισμό.
Ποιό είναι το όριο απο το οποίο και μετά οποιαδήποτε παρέμβαση εξωτερικού παράγοντα θεωρείτε ιμπεριαλιστική παρέμβαση ή παρέμβαση εξυπηρέτησης ιδίων συμφερόντων. Επίσης αν παρέμβει πχ η δύση με πλάνο για στήριξη μια συγκεκριμένης κυβέρνησης η οποία θα βοηθήσει να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα, μετά η όποια αντιπολίτευση δεν θα θεωρήσει αυτή την παρέμβαση ως απευθείας επέμβαση και χειραγώγηση της δύσης;

Όπου έχει γίνει αυτό, έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα καθώς η κυβέρνηση που στηρίζεται απο την δύση συχνά θεωρείται ως εγκάθετη και μαριονέτα δυτικών συμφερόντων, και στις επόμενες εκλογές η νέα κυβέρνηση είναι στο εντελώς αντίθετο άκρο και αναιρεί ότι καλό έχει γίνει.

Προσωπικά οι γνώσεις μου δεν είναι στον τομέα της στρατηγικής και πολιτικής, αλλά προβληματίζομαι για το ποιά θα μπορούσε να είναι μια λύση που να βοηθούσε να λυθούν τα προβλήματα με ένα βιώσιμο τρόπο.

Fran είπε...

Εγω δεν βλεπω το λογο να επεμβει μια ξενη κυβερνηση στα εσωτερικα μιας αλλης εκτος και αν αυτό γινει στο πλαισιο μια γενικότερης καμπανιας αντιμετωπισης μια πολύ συγκεκριμένης απειλης. Αλλα και εδώ πρεπει να υπαρχουν ασφαλιστικες δικλειδες. Πχ στην περιπτωση της Νιγηριας, γινονται στρατιωτικες επιχειρήσεις συνδυαστικα με το Τσαντ, το Καμερουν και το Νιγηρα γιατι και οι 4 αυτςε χωρες εχουν πληγει-τι δουλεια θα ειχε πχ να ερθει στρατος από τις ΗΠΑ; Οπου εχει επεμβει χωρα στα εσωτερικα αλλης δεν εχει υπαρξει καλο αποτέλεσμα ποτε. Τι να πρωτοθυμηθουμε, Αφγανισταν (ηδη από τους Σοβιετικούς και μετα ΗΠΑ κ ότι ακολουθησε), Ιρακ, Συρια, Λιβυη, δεκάδες αφρικανικες χωρες; Για να στηριξει μια δυτικη χωρα, ειτε είναι η Γαλλια ή οι ΗΠΑ ή η Ρωσσια κυβερνηση σε άλλο κρατος δεν θα το κανει ποτε από αισθημα δικαιου ή δημοκρατιας. Θα το κανει γιατι εχει συγκεκριμενα συμφεροντα να προωθησει και συγκεκριμένες συμμαχιες να ακολουθησει. Δεν εχει επεμβει ποτε να "ριξει" δικτατορα για "ανθρωπιστικους" λογους (οκ ετσι λενε βεβαια) αλλα γιατι απλα δεν τους ηταν χρησιμος πια και ηθελαν να τον νατικαταστησουν με καποιον άλλο. ΠΟια κυβερνηση με εξωθεν στηριξη μπορει να λυσει όλα τα προβλήματα; δεν υπαρχει κατι τετοιο πιστευω.

nickapos είπε...

Συμφωνώ μαζί σου, ακριβώς αυτό είναι το θέμα, οπότε πως θα μπορούσε ο διεθνής παράγοντας να βοηθήσει στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μέσω του ΟΗΕ; μέσω υλικοτεχνικής υποδομής;

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι της Μπόκα Χαράμ αλλά και της διαφθοράς. Θα μου πεις οτι η δύση συνήθως είναι ο διαφθορέας και όχι ο τιμωρός της διαφθοράς. Οκ, ισχύει αυτό.

Αλλά και πάλι το ερώτημα παραμένει, πως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν απο την κόλαση που ζουν με ένα βιώσιμο τρόπο...

Ανώνυμος είπε...

Στεναχώρια μαύρη κατάθλιψη μ'επιασε ,καί ειδικά επειδή δεν διαφαίνεται και λύση στόν ορίζοντα, και πώς δηλ.όταν το 70℅ των κατοίκων είναι τόσο φτωχοί.
Υπάρχει περίπτωση δηλ.το υπόλοιπο 30℅να μπεί στην διαδικασία να αποχωριστεί τον πλούτο του;με αναδιανομή ας πούμε.
Απελπιστική κατάσταση τι να πω ετούτος ο κόσμος δεν θά αλλάξει ποτέ καληνύχτα Κεμάλ.
ΕΥΓΕΝΙΑ.

Fran είπε...

@Nickapos ο ΟΗΕ είναι ηδη εκει. Το ιδιο και καποιες ΜΚΟ. Ακομα είναι λιγες στα ΒΑ διοτι τα τελευταια 2-3 χρονια εχει γινει εντονο το πρόβλημα. Αυτό που κανει ο ΟΗΕ και οι ΜΚΟ είναι να στηριζουν την κυβερνηση να αντιμετωπισει την κατασταση, προσφεροντας ανθρωπιστικη βοηθεια στους εκτοπισμένους, και προγραμματίζοντας την ασφαλη και οικειοθελή επιστροφη στα χωρια τους. Όπως εγραψα κ σε ένα αρθρο στο Al Jazeera που θα βγει την επομενη εβδομαδα, και όπως ειπα κ στο κειμενο εδώ, υπαρχει ένα θεμα με τη χρηματοδοτηση διοτι η Νιγηρια είναι πλουσιο κρατος και χρειζεται προσοχη ώστε να είναι ξεκαθαρο ποιες ανάγκες δημιουργηθηκαν λογω των ισλαμιστων και ποιες προυπηρχαν. Για τα υπολοιπα εγω πιστευω ότι θα πρεπει να υπαρξει ενας συνδυασμος στρατιωτικων επιχειρήσεων (αυτων που ηδη γινονται από τη ΝΙγηρια, το Νιγηρα, το Τσαντ κ το Καμερουν)με αναπτυξαιακη βοηθεια στην περιοχη. Δηλαδη αν η κυβερνηση θελει να στειλει τους ανθρώπους πισω πρεπει α. να είναι ασφαλεις 100% και β. να ξαναχτισει δρομους, σχολεια, νοσοκομεια και να στηριξει παλι την αγροτικη παραγωγη. ΔΙαφορετικα δεν εχει νοημα. ΑΝ αυτοι οι ανθρωποι δεν εχουν φαγητο να φανε και σχολειο να πανε, παλι τα ιδια θα γινουν οσο στρατο και να φερουν εκει.

Vassiliki είπε...

Επειδή είμαι αδιαβαστη, να ρωτησω τα βασικά. Τί θέλει να επιβάλει η ΜΧ; Τα συμφέροντα τα καταλαβαίνω, αλλά ποιά η δικαιολογία τους; Θα ήθελα να ακούσω πως δικαιολογούν στο μυαλό τους τις πρακτικές αυτές υα άτομα της ΜΧ. Πώς δηλαδή εξυπηρετούν τον στόχο τους αυτά που κάνουν

Fran είπε...

να ομολογησω πως δεν εχω διαβασει πολλα απο την ιστορια της Νιγηριας και οσα πω τωρα τα εχω μαθει με επιφανειακη ερευνα. Σκοπευω να αγορασω καποια βιβλια και να μαθω περισοτερα τοσο για την ιστορια της χωρας οσο και για τις θρησκευτικες διαμαχες. Αυτο που ξερω ειναι οτι πριν η Νιγηρια γινει βρετανικη αποικια οι περιοχες που ειναι τωρα η Μποκο Χαραμ (κει που ζει η φυλη απο την οποια προερχονται τα περισσοτερα μελη της) ηταν ισλαμικο χαλιφατο. Οι βρετανοι το διελυσαν και επεβαλλαν δυτικη εκπειδευση. Οποτε πιστευω οτι αυητ η απεχθεια για τη δυτικη εκπαιδευση παει πισω στην αποικιοκρατεια εως καποιο βαθμο (οχι απολυτα ομως). Μεχρι το 1999 η Νιγηρια ειχε δικτατοριες που ειχαν περιθωριοποιησειτ ους μουσουλμανους της περιοχης οι οποιοι ζουσαν μεσα στη φτωχεια. Το 2000 επιβληθηκε Σαρια εκει -προυπηρχε δηλαδη ο φανατισμος. Οταν ιδρυθηκε η Μ.Χ. αρχικα εχτισε μουσουλμανικα σχολεια και ολοι οι φτωχοι μουσουλμανοι που δεν μπορουσαν να πληρωσουν τα λαικα σχολεια εστειλαν τα παιδια τους εκει. Η Μ.Χ ειχε -και ακομα εχει-στηριξη απο κομματια του πληθυσμου εκει. Οι δολοφονιες ξεκινησαν απο το 2009 κ μετα οταν σκοτωσε η αστυνομια τον πρωτο αρχηγο τους. Δηλαδη δεν ειναι ενα κινημα που δεν εχει καποια λαικη βαση (και ο ΛΡΑ στην Ουγκαντα -ο γνωστος Κονυ- ειχε αρχικα λαικη βαση). Πιστευω τη χανουν σταδιακα αλλα εαν εχουν υψηλη στηριξη οπως φημολογειται μαλλον θα μας απασχολησουν χρονια.

Αγγελική είπε...

Πολλά τα ερωτήματα και πολλές οι σκέψεις που μου γεννήθηκαν απ' το κείμενό σου, Φραν.

Δυνατό ! Πολύ δυνατό !!!

J είπε...

Πιστευω οτι υπαρχουν συμφεροντα, αλλα και καταστάσεις που οι τοπικές αρχές δεν εχουν τη δυνατοτητα να ανταποκριθούν. Εκει που τα συμφεροντα συμπίπτουν με τα συμφεροντα της χώρας στην οποια δινεται βοήθεια, υπαρχει κοινο και ανθρωπιστικό οφελος. Η κοινή γνωμη ειδικά στη χώρα που βοηθάει, παιζει σημαντικο ρόλο εφ´οσον οι ηγεσίες χρειαζονται τις ψήφους του κόσμου. Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία ειναι ως συνηθως βασική προυποθεση

Fran είπε...

Εδώ θα ηθελα πραγματικα να πω ότι εχω συγκινηθεί από την ανταποκριση που ειχε αυτό το κειμενο. Μεσα σε μια μερα το διαβασαν πανω από 1000 ατομα. Και το εβγαλα μονο στο μπλογκ μου-ένα μπλογκ που δεν διαφημζεται πουθενα παρα μονο από στομα σε στομα. Σας ευχαριστω και περιμενω και αλλα σχολια να κανουμε ωραιες συζητήσεις.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...