Ταξίδι στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα"

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ 20 μήνες πριν με αφορμή την διαμονή μου στην Ουγκάντα. Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το blogging-παρα μόνο ως αναγνώστρια 2-3 ελληνικών μπλογκ και πολλών  αγγλόφωνων. Στην ουσία ήμουν τελείως άσχετη με το όλο θέμα και για αυτό ίσως δεν υπήρξα ποτέ και ιδιαίτερα ενεργό μέλος στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα".

 

Όταν λοιπόν πέρσι είδα ξαφνικά το μπλογκ μου υποψήφιο για τα ελληνικά βραβεία διαδικτύου, ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη. Το ίδιο και όταν συνειδητοποίησα πως το "Ταξιδεύοντας" έχει πλέον μεγάλη επισκεψιμότητα (και ας μην έχει μεγάλο αριθμό "followers") αλλά και ότι τα άρθρα μου έχουν ακόμα πιο μεγάλη απήχηση στο κοινό.

 

Γράφοντας αυτό το μπλογκ, άνοιξα μια δίοδο επικοινωνίας με πολλούς ανθρώπους και η οποία συνεχίστηκε τόσο στο Facebook όσο και μέσω των κειμένων μου. 

Η αλήθεια είναι πως από τότε που τα άρθρα μου άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αποδεκτά και να διαβάζονται από όλο και περισσότερο κόσμο, η δυναμική του μπλογκ άλλαξε. Διότι είναι πολύ δύσκολο να μην νιώθεις τεράστια ευθύνη για όσα γράφεις όταν ξέρεις πως τα κείμενα σου (εκτός μπλογκ) φτάνουν σε χιλιάδες κόσμο ο οποίος σε κρίνει (και πολύ σωστά), συνδιαλέγεται μαζί σου, συμφωνεί και διαφωνεί.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι αναρτήσεις μου δεν είναι πια τόσο συχνές όσο πριν. Με δεδομένο ότι τις απόψεις μου τις εκφράζω στα άρθρα που δημοσιεύω, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και να λέω μια από τα ίδια και από εδώ. Κάποιες προτάσεις που μου έγιναν να αλλάξει η γωνία του μπλογκ να γίνει πιο "εμπορικό" και πιο "επαγγελματικό" επίσης απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

Νιώθω λοιπόν μια τεράστια ευθύνη απέναντι σε όσους με διαβάζουν και αυτός είναι και ένας λόγος που διαλέγω παρα πολύ προσεκτικά τα μέσα που θα δημοσιεύσω την δουλειά μου, τους συνεργάτες μου αλλά και τον τρόπο που θα γράψω. Θέλω πάντα να έχω κάτι καινούριο να πω, να το έχω ερευνήσει προσωπικά, να το έχω στοιχειοθετήσει. Κυρίως δεν θέλω να προσβάλλω τον αναγνώστη μου, να τον υποτιμήσω ή να προσπαθήσω με πλάγιους τρόπους να βγάλω χρήματα από την δίψα του κοινού για επικοινωνία. 

Ίσως η προηγούμενη "θητεία" μου στην πανεπιστημιακή έρευνα με έχει κάνει ιδιαίτερα προσεκτική στην  διερεύνηση των γεγονότων και στην παράθεση πηγών και στοιχείων.

 

Τα γράφω όλα αυτά σήμερα διότι τελευταία έχω μπει σε αρκετές σκέψεις σχετικά με τα μπλογκς, τα διάφορα φόρουμ και τα δεκάδες ενημερωτικά (με ή χωρίς εισαγωγικά) σαιτς. Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη, και φυσικά θεωρώ πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράφει και στην τελική το κοινό είναι αυτό που θα κρίνει.

 

Όμως σε κάποια σημεία έχει χαθεί το μέτρο. Βλέπω "μπλογκερς" που αφιερώνουν αναρτήσεις ολόκληρες για να επιτεθούν λεκτικά και με πολύ δηλητήριο σε άλλους και αναρωτιέμαι όλο αυτό σε τι εξυπηρετεί τον αναγνώστη. Δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική του έχω αντιπάθεια σε κάποιο σαιτ και κάθομαι και ασχολούμαι βρίζοντας τον ίδιο, αφήνοντας υπόνοιες για την προσωπική του ζωή και βαπτίζοντας όλο το κοινό που τον διαβάζει ανεγκέφαλο.

 

Συχνά μάλιστα τα διάφορα φόρουμ λειτουργούν περισσότερο ως μέσο εκτόνωσης παρά ως μέσο προώθησης ιδεών και ανταλλαγής απόψεων. Ξεκατίνιασμα και δηλητήριο από τη μια, εμετική κολακεία από την άλλη. 

Εάν τα μπλογκ κ τα φόρουμ αποτελούν  μικρογραφία της κοινωνίας μας, τότε ειλικρινά έχουμε τεράστια θέματα να λύσουμε ως λαός.

 

Δεν θα αναφερθώ στις κλοπές κειμένων ή στις αναπαραγωγές χωρίς αναφορά της πηγής. Αυτό ήταν κάτι που θεώρησα αναπόφευκτο από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω. Μόνο μια φορά διαμαρτυρήθηκα σε κάποιον που εμφανώς με είχε αντιγράψει για να λάβω ως απάντηση ένα ιδιαίτερα υβριστικό και χυδαίο εμαιλ. Από τότε δεν ασχολήθηκα πλέον, απαιτεί πολύ ενέργεια και χρόνο και τον οποίο προτιμώ να ξοδεύω στη δουλειά μου ή παίζοντας με το παιδί μου.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με ενοχλεί όταν γίνεται. Ιδιαίτερα όταν δημοσιεύσαμε την έρευνα μας στην Huffington Post (ναι το γνωστό ρεπορτάζ για τα ναρκωτικά στους δρόμους της Αθήνας) και μετά είδα παραλλαγές της ίδιας ιδέας σε κάθε σαιτ που υπάρχει. Το αποκορύφωμα μια πανομοιότυπη έρευνα για τους χρήστες ναρκωτικών σε μια γραμμή λεωφορείου με "φωτορεπορταζ" (το οποίο πιθανόν τραβήχτηκε με κινητό τηλέφωνο) και για την οποία αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω.

Και δυστυχώς η κατάσταση δεν εξαντλείται μόνο σε αυτά που ανέφερα. Το blogging φαίνεται σε κάποιους λειτουργεί ως ένα είδος "περσόνας" πίσω απο την οποία κρύβονται (και η οποία ενίοτε αποφέρει και πολλά χρήματα) και επιτρέπει να παρουσιάζεται ένα προφίλ το οποίο καμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η ανωνυμία βοηθάει (με την οποία εγώ διαφωνώ πλήρως) αλλά και το γεγονός ότι κάποιοι είναι έτοιμοι να δεχτούν άκριτα ότι γράφει ο καθένας και να το αναπαράγουν ως νομοτελειακό γεγονός.

 

Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν αναρωτιέμαι ποιό το μέλλον του blogging και αν σε κάποιες περιπτώσεις (δυστυχώς όχι λίγες) κάνει τελικά περισσότερο κακό παρά καλό....