Σκόρπια λόγια

Γράφω απόψε αυτό το κείμενο και μάλλον δεν βγαίνει νόημα. Είναι ξημερώματα, το κλιματιστικό για κάποιο λόγο δεν λειτουργεί και έχω ανοίξει το παράθυρο αναζητώντας λίγη δροσιά. Η ζέστη αποπνικτική, η υγρασία βαραίνει τον αέρα και ένα χλωμό φεγγάρι κρύβεται πίσω από τους ουρανοξύστες της Μπανγκόκ. Αυτός είναι ο ένας κόσμος. Στα ψηλά οι προνομιούχοι, στα θεμέλια οι αναλώσιμοι. Μένω σε ένα διώροφο κτήριο, να θεωρήσω λοιπόν πως βρίσκομαι κάπου στη μέση. Δεν θέλω κιόλας να πάω στα ψηλά. Θέλω να μπορώ πάντα να πατάω στα θεμέλια.

 

Έφυγα κάποτε από την Ελλάδα χωρίς να ξέρω τι ζητάω. Δεν έψαχνα μια καλύτερη δουλειά, ούτε  μια καλύτερη ζωή. Οποτε βρήκα αυτές τις "καλές δουλειές" τις αρνήθηκα και ξαναβγήκα στο ψάξιμο. Κανένας τόπος, κανένας άνθρωπος δεν με κράτησε πολύ. Μια βαλίτσα που την κουβαλούσα παντού. Απλά την έπαιρνα και έφευγα και  άφηνα πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που δεν ήθελα να κουβαλάω.  

 

Ήθελα έναν άλλο τρόπο να ζήσω τη ζωή μου. Ποτέ δεν είχα ένα πλάνο και το πλήρωσα ακριβά. Είχα μόνο περιέργεια και μια θλίψη, που κάποτε μεταμφιεζόταν σε ευτυχία και άλλοτε έδειχνε το πραγματικό της πρόσωπο. Είχα μια απέραντη δίψα να δω, να αγγίξω, να δοκιμάσω.  Γεύσεις, μυρωδιές και ιδρώτα από άλλα χρώματα, άλλες φυλές, άλλα βλέμματα. Όσα μπορώ, όσα περισσότερα, όλα σε υπερθετικό βαθμό. Να προλάβω να τα δοκιμάσω  όλα, προτού κάποιος μου πει πως ο χρόνος μου τελείωσε.

 

Και μετά ήταν και οι άλλες στιγμές. Εκείνες που παλεύεις μόνος με τους δαίμονες σου και  χάνεις την μάχη. Τότε που το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και σα να θέλεις να τιμωρήσεις τον εαυτό σου, τον ρίχνεις όσο πιο χαμηλά μπορείς.

 

Μέχρι πριν 4 χρόνια θα πίστευα πως η ζωή δεν είναι παρά μια εγωιστική αναζήτηση. Ένα ταξίδι όπου τρέχεις με υπερβολική ταχύτητα χωρίς ζώνες προστασίας.

Ακόμα το πιστεύω. Μόνο που στο ταξίδι πλέον φοράω ζώνη ασφαλείας.

 

 

Τα γενέθλια μου  σε λίγες μέρες, μου έχουν προκαλέσει εξομολογητική διάθεση. Θα συνέλθω γρήγορα...