Νευρίασα...

Λοιπόν στην περίπτωση μου ισχύει το γνωστό ρητό, θέλεις να αγιάσεις κ δεν σε αφήνουν...και εκεί που είχα αποφασίσει πως δεν θα ξανασχοληθώ με τα της Ελλάδας έρχεται  το απίστευτα αυνανιστικό βίντεο της ημιάγνωστης ηθοποιού που μπερδεύει την ελεύθερη οικονομία με την αρχαία αγορά και με βγάζει εκτός προγράμματος...

Δεν θα σχολιάσω το βίντεο, ούτε τις προθέσεις ούτε την υποκριτική ικανότητα της ηθοποιού..Στη τελική ο καθένας έχει δικαίωμα στα 15 λεπτά αρπαχτής και είναι τουλάχιστον επίτευγμα από εκεί που σε ήξερε μόνο το κοινό της τουρκικής σαπουνόπερας να μιλάει για σένα μια ολόκληρη χώρα...

Αναρωτιέμαι όμως ποιον αντιπροσωπεύει το συγκεκριμένο βίντεο...Σίγουρα όχι εμένα και χιλιάδες σαν εμένα που οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις περί προγονολατρείας και ανωτερότητας μας εχουν προ πολλού εγκαταλείψει...

Δεν θα κάνω κριτική θα πω απλά πως βαρέθηκα...Βαρέθηκα την ανόητη δικαιολογία και την αναφορά στους "ενδοξους προγόνους" κάθε φορά που μας στριμώχνουν και δεν ξέρουμε τι να πούμε..Σαν τον ηλίθιο βλαχοχωριάτη χρησιμοποιούμε επιχειρήματα που οι ίδιοι τα έχουμε προ πολλού ακυρώσει με τη στάση μας..

Ο Ισμαήλ

Σήμερα αποφάσισα να αφήσω την θλιβερή ελληνική πραγματικότητα και να επιστρέψω πάλι στην Αφρική..Αυτή τη φορά όχι στην Ουγκάντα αλλά σε μια σκονισμένη χώρα της Κεντρικής Αφρικής που στριμωγμένη ανάμεσα στη Λιβύη, το Σουδάν, τη Νιγηρία και το Καμερούν προσπαθεί να επιβιώσει κάτω απο τον καυτό ήλιο του Σαχέλ...

Στο Τσαντ λοιπόν, την χώρα της ερήμου, όπου οι θερμοκρασίες μπορούν να φτάσουν μέχρι τους 50 βαθμούς Κελσίου και οι ελάχιστες βροχές αποτελούν για τους κατοίκους τη μοναδική πηγή ζωής και ελπίδας για το μέλλον.

Η παραμονή μου στο Τσαντ ήταν σύντομη, παράξενη και περιπετειώδης. Έφτασα στη μικρή νυσταγμένη πόλη του Abeche με το ναυλωμένο αεροπλάνο της  Serv Air. Η αποπνικτική ζέστη είναι το πρώτο που νιώθεις κατεβαίνοντας στο πρόχειρο αεροδρόμιο..Ένα τοπίο αφιλόξενο, πρωτόγνωρο και συνάμα συναρπαστικό. Κτήρια στο χρώμα της άμμου, άντρες με άσπρες κελεμπίες σε κοιτούν βαριεστημένα και γυναίκες με πολύχρωμες μαντίλες και παιδιά δεμένα στις πλάτες κάθονται νωχελικά στους σκονισμένους δρόμους. Στη μέση της πόλης το πέτρινο τζαμί με την τραγουδιστή φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς. Και πέρα, όσο φτάνει να αγκαλιάσει το βλέμμα σου η έρημος..

Ενα ασήμαντο περιστατικό..

Χτες έγινα μάρτυρας ενός ασήμαντου περιστατικού. Σε ένα καφέ, σε μια "καλή" περιοχή της Αθήνας. Μοναδικοί πελάτες εγώ και δύο νεαρές γυναίκες, ντυμένες πολύ κομψά-μια νότα πολυτελείας στην γενική κατήφεια.

 Ένας ηλικιωμένος κύριος μπαίνει στο κατάστημα. Η κοπέλα του καφέ, τον χαιρετάει εγκάρδια και υποθέτω πως γνωρίζονται. Ο κύριος, κοντά στα 70, με στρογγυλά γυαλιά,  περιποιημένη γενειάδα και μια φυσιογνωμία τόσο ευγενική που με έκανε να σκεφθώ πως αυτός θα ήταν ο παππούς που θα ήθελα να είχα.

Κοιτάζει αρκετή ώρα τον κατάλογο και παραμένει σκεφτικός. Τελικά επιλέγει ένα απλό καφέ και βγάζει να πληρώσει με κέρματα. Παρατηρώ πως η κοπέλα του σερβίρει διπλό μέγεθος μαζί με μια γενναία ποσότητα από κουλουράκια. Οι δύο κοπέλες πίσω μου τον κοιτάζουν ειρωνικά. Η πιο ψηλή, λέει στην διπλανή της χαμηλόφωνα-όχι όμως τόσο ώστε να μην την ακούσω "κοίτα μετράνε και το ευρώ και θέλουν και καφέ".