Η θετική πλευρά της κρίσης και άλλα παραμύθια

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξανασχολίαζα την ελληνική πραγματικότητα αλλά τελικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ...

Ομολογώ πως έχω εκνευρισθεί λίγο με τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν τελευταία για την θετική πλευρά της κρίσης. Ναι συμφωνώ, υπάρχει η θετική πλευρά- αν και δεν βλέπω πως αυτό παρηγορεί κάποιον που έχασε τη δουλειά του, δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του και οι φόροι τον πνίγουν καθημερινά. Βαρέθηκα λοιπόν να διαβάζω ανόητα κείμενα φιλοσοφικού τύπου, πως επιστρέφουμε στην ουσία, εγκαταλείπουμε την ψεύτικη ευημερία, τα ¨ετοιματζίδικα", τα ακριβά καλλυντικά, τα ανούσια και τα περιττά..Επαναπροσδιορίζουμε αξίες, βρίσκουμε την χαμένη αλληλεγγύη κλπ κλπ...Ναι ωραία όλα αυτά, και ως ένα βαθμό συμβαίνουν...αλλά μέχρι εκεί..

Είναι εφικτή η αλλαγή;

Τελικά θα πω και εγώ τη γνωστή πλέον φράση-στα όρια του κλισέ- όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Και με πληγώνει ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφω στον τόπο μου. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντοτε έτσι ή αν η κατάσταση επιδεινώθηκε λόγω κρίσης αλλά έχω την εντύπωση πως διανύουμε περίοδο αποσύνθεσης.  Ο κόσμος είναι οργισμένος. Δικαιολογημένα θα πει κάποιος. Αυτή τη στιγμή η ανεργία ξεπερνάει το 20%, μιλάμε δηλαδή για πάνω από 2 εκατομμύρια ανέργους (χωρίς να υπολογίσουμε και εκείνους που δεν καταγράφονται) και οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αγγίζουν το 27%. Αυτό σημαίνει πως 3 εκ. συνάνθρωποι μας υποχρεώνονται να επιβιώσουν με λιγότερο από 300 ευρώ το μήνα, καθώς το όριο της φτώχειας στην ΕΕ ορίζεται ως εισόδημα που αντιστοιχεί σε λιγότερο από το  60% του βασικού μισθού. Στην αντίπερα όχθη ψηφοφορίες και κομματικά συμφέροντα, δημοσκοπήσεις, σκάνδαλα, βία, και η περίφημη «αλληλεγγύη». Πριν λίγους μήνες είχαμε αποθεώσει τις χειρονομίες των μαθητών κατά τη διάρκεια της παρέλασης και είχαμε ανάγει σε εθνικό ήρωα τον 15χρονο που σήκωσε το χέρι και «μούντζωσε» τους επισήμους. Αλήθεια τι ακριβώς επιτεύχθηκε εκείνη την ημέρα; Άραγε συνειδητοποίησε κανείς πόσο εύκολο είναι να περάσεις από μια χειρονομία στη βία και στον βανδαλισμό; Και το είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια στα γήπεδα. Πόσο εύκολο είναι πλέον να μιλήσεις στα νέα παιδιά για την αξία της παιδείας, της ευγένειας, της σκληρής δουλειάς όταν όλοι με τη στάση μας τους δείχνουμε καθημερινά το αντίθετο;

Νυχτερινές σκέψεις..

Έχω ξαναπεί πως αποφεύγω να γράφω αργά το βράδυ. Είναι ώρες που οι αναρτήσεις κινδυνεύουν να γίνουν εξομολογήσεις και ξέρω πως αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Ξέρω επίσης πως θα το μετανιώσω. Ως συνήθως όμως  το κάνω.

Τον τελευταίο καιρό, όταν η κούραση αφήνει λίγο χώρο για σκέψη, σκέφτομαι τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας.. Αυτές οι επιλογές, τα ναι και τα όχι μας, αυτά που βρήκαμε και αυτά που χάσαμε, όλα εκείνα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Και συνεχίζουν να μας οδηγούν. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας πιο πολύ: τα ναι ή τα όχι; αυτά που βρήκαμε ή εκείνα που φοβηθήκαμε να ψάξουμε...

Οταν δεν έχω να πω πολλά....

Ξεκίνησα πολλές φορές αυτή την ανάρτηση. Έγραψα, έσβησα, ξαναπροσπάθησα. Δεν ξέρω τι να σχολιάσω και πόση αξία έχει πλέον να σχολιάζει κανείς. Καθώς βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά από την Ελλάδα παρακολουθώ πλέον μηχανικά τι συμβαίνει στη χώρα μας. Όποτε επιστρέφω η πραγματικότητα παρουσιάζεται μπροστά μου ανελέητη. Και πάλι όμως αδυνατώ να δω την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Όχι δεν θα μιλήσω για τις ευθύνες του συστήματος, των πολιτικών, τις δικές μας, των άλλων. Θα μιλήσω όμως για την απληστία του ανθρώπου.

Τα οικονομικά κραχ, η εξαθλίωση, η βία, τα οικολογικά εγκλήματα, η εκμετάλλευση, όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την απληστία. Δεν θα προχωρήσω σε κάποια βαθυστόχαστη πολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν νομίζω πως υπάρχει και λόγος. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτό το αποτέλεσμα το βρίσκω μπροστά μου σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν βρεθώ.