Σήμερα θα γράψω μια ανάρτηση διαφορετική. Προβληματίστηκα λίγο-σκεπτόμενη ότι έχω συνηθίσει όσους με διαβάζουν σε κείμενα "γνώμης", ανταποκρίσεις ταξιδιών ή σε ρεπορτάζ- και δεν ήμουν σίγουρη αν ένα απλό και κάπως μαμαδίστικο κείμενο θα έβρισκε ανταπόκριση.
Τελικά θα το τολμήσω και ας το διαβάσω μόνο εγώ και τρεις φίλοι...
Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε η ανάρτηση της φίλης Γιολίνας που στο μπλογκ της μοιράζεται τους προβληματισμούς της γύρω από τη μητρότητα και τη ζωή γενικά.
Απέκτησα τον γιο μου σε καλή θα έλεγα ηλικία, λίγο πριν κλείσω τα 34. Δεν θα πω τα κλασσικά που διαβάζετε σε μαμαδοσαιτ, είχα χορτάσει τη ζωή μου μπλα μπλα...
Διότι προσωπικά δεν χορταίνω ποτέ. Μόλις τελειώσω τον ένα στόχο σκέφτομαι τον επόμενο, πριν καν επιστρέψω από το ταξίδι μου σχεδιάζω που θα πάω μετά. Θέλω συνέχεια να δημιουργώ, να γράφω, να ταξιδεύω, να δουλεύω. Στο τελευταίο δεν στάθηκα πολύ τυχερή καθώς επαγγελματικά είχα σκαμπανεβάσματα και περιόδους ανεργίας. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής- επειδή ζούμε και σε κοινωνίες που μπορεί να εξιδανικεύουν την μητρότητα αλλά όταν πας για δουλεία οι εργοδότες στραβώνουν μόλις ανακαλύψουν ότι έχεις παιδί-η καριέρα μου όντως έπεσε σε λιμνάζοντα νερά μετά τη γέννηση του γιου μου.
Δεν ήμουν τόσο διαθέσιμη όσο θα ήθελαν, δεν γινόταν να φύγω σε αποστολές άμεσα ούτε να δεχτώ θέσεις σε μέρη όπου δεν θα μπορούσα να πάρω τον γιο μου μαζί. Και έτσι τα πολλά όχι έφεραν και την επαγγελματική ξηρασία. Δεν παραπονιέμαι, κάπως τα κατάφερα, πήρα ότι βοήθεια μου δόθηκε, έκανα πολλούς συμβιβασμούς, αποδέχτηκα κάποια όρια και άλλα απλά τα αγνόησα.
Δεν ξέρω τι "είδους μαμά" είμαι. Μάλλον ένα μείγμα κλασσικής και ασύμβατης.
