Μια "αναρχική" ιστορία στη Γαλλία

 

Τις τελευταίες μέρες και αφού ξεπέρασα κάποια προσωπικά προβλήματα, διάβασα παρα πολλά δημοσιεύματα σχετικά με την σύλληψη των τεσσάρων νεαρών για τις ληστείες στην Κοζάνη, την αντιεξουσιαστική πάλη, τις ευθύνες των γονιών τους, την σαπίλα της κοινωνίας κλπ κλπ...Δεν ήθελα να πάρω θέση στο διαδίκτυο διότι θεωρώ πως πρόκειται για πολύ σοβαρή υπόθεση με παραμέτρους που δεν γνωρίζουμε κ οι γενικεύσεις και απλουστεύσεις είναι επικίνδυνες.

Πιστεύω ότι στη χώρα μας αυτή τη στιγμή υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, αστυνομική ασυδοσία και αυξανόμενη κρατική βία. Την άποψη μου την εξέθεσα με άρθρο μου στην Huffington Post και το οποίο θα βρείτε εδώ .

Θα σταματήσω λοιπόν το θέμα προσθέτοντας απλά ότι προσωπικά αναγνωρίζω πολιτικά κίνητρα στην πράξη τους-αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ποινικό αδίκημα ή ότι είναι αθώοι-αλλά ότι ή πράξη τους διαφοροποιείται από τα κοινά εγκλήματα. Αυτά από μένα και δεν έχω κάτι περισσότερο να προσθέσω (όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία βέβαια η δική μου γνώμη).
 

Με αφορμή λοιπόν το παραπάνω θέμα, και θέλοντας να ελαφρύνω το κλίμα, θα διηγηθώ μια ιστορία από τα (πολύ) νεανικά μου χρόνια...Τότε που ακόμα έψαχνα την πολιτική και κοινωνική μου ταυτότητα, ταξίδεψα για πρώτη φόρα στη χώρα-απωθημένο των παιδικών μου χρόνων (Γαλλία) και δεν είχα ιδέα τι θα μου φέρει η ζωή. Ούτε και με ένοιαζε άλλωστε...

 
Η σχέση μου με τα αντιεξουσιαστικά κινήματα και την αναρχία ήταν πάντοτε έμμεση. Κάποιες σκόρπιες γνωριμίες στην Αθήνα που οδήγησαν σε καταπληκτικές συζητήσεις γύρω από την πολιτική ένταξη και την ταξική πάλη και σε -απολύτως νεανικούς-προβληματισμούς του πως να ενταχθούμε σε μια κοινωνία που δεν μας καλύπτει σε τίποτα. Τότε ήταν ακόμα τα χρόνια του "λάιφ σταιλ" και των πρωινάδικων και οι δικοί μας προβληματισμοί λίγο απασχολούσαν τους υπολοίπους.

Λεφτά υπήρχαν. Και εγώ ανάμεσα σε αμφιθέατρα και βιβλία, ασφυκτιώντας σε μια κοινωνία βαθιά εγωιστική και εξωφρενικά επιφανειακή, έψαχνα να βρω την θέση μου στον κόσμο.

Ένα γύρισμα της τύχης και τα πρωτοεμφανιζόμενα ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών, και βρέθηκα σε μια μικρή πόλη στην δυτική Γαλλία κοντά στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Ήμουν 19 χρονών, δεν μιλούσα λέξη γαλλικά, δεν είχα ποτέ φύγει από την Ελλάδα. Είχα ένα μπαμπά στην Αθήνα που μέχρι τότε έβαζε ξυπνητήρι για να έρχεται να με παίρνει από τα φοιτητικά πάρτι και μια μαμά που αν αργούσα 10 λεπτά ήταν ικανή να πάει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και να δηλώσει την εξαφάνιση μου...

Και ξαφνικά βρέθηκα μόνη μου στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Η απόλυτη ευτυχία. Απευθείας από τη Φιλοσοφική Αθηνών, στο τμήμα νεώτερης Ιστορίας σε ένα από τα αρχαιότερα πανεπιστήμια της Γαλλίας.

Τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 90, οι φοιτητές στη Γαλλία είχαν ανοίξει μέτωπα τόσο με το υπουργείο παιδείας όσο και με τον Ζαν Μαρι Λε Πεν-τον γνωστό φασίστα, που την εποχή εκείνη ήταν ακόμα αρχηγός κόμματος και η κόρη του ένα απλό στέλεχος του Front National.

Στο πανεπιστήμιο επικρατούσε αγωνιστικός αναβρασμός. Φοιτητικές οργανώσεις παντού, φυλλάδια, νεαροί και νεαρές ντυμένοι με τα γνωστά παλαιστινιακά μαντίλια στο λαιμό, με μαλλιά ράστα και με αποφασιστικό βλέμμα καλούσαν τους πάντες σε εξέγερση. Όσοι έχετε περάσει από γαλλικό πανεπιστήμιο, καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Αν και δεν μιλούσα λέξη γαλλικά, το κλίμα της αμφισβήτησης με είχε συνεπάρει. Δεν ήξερα κανέναν, μπερδευόμουν με τα γαλλικά φράγκα (ναι, το ευρώ ακόμα δεν υπήρχε), χανόμουν στους δρόμους της μικροσκοπικής πόλης, και στις παραδόσεις των μαθημάτων με έπαιρνε ο ύπνος αφού δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα λέγανε.

Τότε λοιπόν βρέθηκα σε μια μεγάλη πορεία για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα- μη ρωτάτε γιατί και πως αφού ούτε γαλλικά μιλούσα αλλά και ελάχιστα γνώριζα για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση καθώς μόλις είχα φτάσει στη Γαλλία. Ήταν σαν να λέμε, είδα πορεία και πήγα....

Η πορεία ήταν ειρηνική, χιλιάδες άτομα διαδηλώσαμε κατά του τότε υπουργού παιδείας, κάψαμε και κάτι αφίσες, φώναξα συνθήματα που δεν μπορούσα καν να προφέρω και έγινα μέλος μια μεγάλης παρέας όπου με σπαστά αγγλικά με κάλεσαν σπίτι τους για φαγητό. Επιτέλους, η φοιτητική μου ζωή άρχιζε…

Το ίδιο βράδυ βρέθηκα μαζί με 6 ακόμα άτομα σε ένα παλιό αυτοκίνητο με κατεύθυνση την διπλανή πόλη όπου γινόταν μια συναυλία.

(Σήμερα, στη σκέψη και μόνο ότι ο γιος μου θα έφευγε με έξι άγνωστα άτομα σε ξένη χώρα να πάει σε συναυλία στην διπλανή πόλη, ειλικρινά παθαίνω εγκεφαλικό).

Μέσω των νέων μου «φίλων» ήρθα σε επαφή με την οργάνωση Ras l’ Front (γνωστή και ως RLF), ένα δίκτυο της άκρας αριστεράς με διασυνδέσεις στον αναρχικό χώρο αλλά και στον χώρο της επαναστατικής κομούνας όπως λεγόταν το κίνημα τότε (για την ιστορία να πω πως η RLF έχει πλέον διαλυθεί στη Γαλλία, αλλά η παρουσία της ήταν έντονη καθ όλη την δεκαετία του 90).

Το δίκτυο μαχόταν εναντίον κάθε φασιστικής ιδεολογίας, ήταν οργανωμένο σε αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες και τα μέλη του ήταν λίγο από όλα: αντιφασίστες, τροτσκιστές, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές. Διάλεγες τη μάχη και την ιδεολογία.

 

Για να είμαι ειλικρινής, ιδεολογία συγκεκριμένη δεν είχα. Ναι με ενθουσίαζε το όλο κίνημα, είχε κάτι το επαναστατικό, το αντισυμβατικό, μου έδινε ένα αίσθημα διαφορετικότητας και ανωτερότητας και πάνω από όλα μου έδινε την αίσθηση ότι ανήκω κάπου. Αλλά μέχρι εκεί. Αν με ρωτούσε κάποιος να εξηγήσω τις διαφορές τροτσκιστών, μαρξιστών και αναρχικών μάλλον θα με έδιωχναν απευθείας από την οργάνωση. Ευτυχώς ακόμα δεν μιλούσα καλά γαλλικά και μπορούσα πάντα να βρω τη δικαιολογία της γλώσσας αν κάποιος με στρίμωχνε.

Παρόλη λοιπόν την αρχική μου άγνοια έμεινα. Λίγο το ότι ήμουν πολύ νέα, λίγο τα γκριζογάλανα μάτια ενός Γάλλου αντιεξουσιαστή, και η απόφαση ελήφθη. Σε μια εβδομάδα μέσα, μάζεψα τα επαναστατικά μου μαντήλια, τα μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα (ω ναι είχα και τέτοια), και τα βιβλία μου και εγκαταστάθηκα στο σπίτι του αντιεξουσιαστή μου. Η μάλλον εγκαταστάθηκα στην κολεκτίβα, διότι σπίτι δεν θα το έλεγες. Ένας μεγάλος εγκαταλελειμμένο κτήριο όπου τα μέλη του τον είχαν διαμορφώσει σε χώρο κατοικίας και εκδηλώσεων. Μέναμε περίπου επτά άτομα ανάμεσα σε πολλά βιβλία, πίνακες ζωγραφικής, κιθάρες, άδεια μπουκάλια και αναπτήρες. Και μπορώ να πω με σιγουριά πως τα άδεια μπουκάλια, ήταν απλά άδεια μπουκάλια (τα όποια μάλιστα ανακυκλώναμε)-και όχι πειστήρια εγκλήματος όπως η δαιμόνια ελληνική αστυνομία ανακάλυψε στους χώρους των ελληνικών καταλήψεων.

Έμεινα στο χώρο αυτό περίπου δέκα μήνες και γνώρισα κόσμο από όλους σχεδόν τους αριστερούς ιδεολογικούς χώρους της Γαλλίας. Συζήτησα πολύ, έμαθα γαλλικά, συμμετείχα σε αφισοκολλήσεις, μοίραζα φυλλάδια.

 

Ο Γάλλος μου, περνούσε αμέτρητα βράδια να μου εξηγεί την ιδεολογία των διαφορετικών κινημάτων και να μου κάνει κατήχηση. Ομολογώ πως προσπαθούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά και απλά περίμενα πότε επιτέλους θα σταματήσει να μιλάει και θα πάμε για ύπνο. Καμιά φορά στην κουβέντα μπλέκονταν και οι υπόλοιποι, πράγμα που σήμαινε πως η βραδιά θα περνούσε με τσιγάρα, αλκοόλ και θεωρητικές συζητήσεις...Τελικά οι Γάλλοι μιλάνε πολύ και συνέχεια...

Στα γενέθλια μου ο Ραφαέλ-όπως τον έλεγαν- μου έκανε δώρο ένα ταξίδι στο Παρίσι. Το βρήκα πολύ γλυκό για έναν αντιεξουσιαστή μονίμως άφραγκο, μέχρι που ανακάλυψα πως α. θα με πήγαινε στο Παρίσι με οτο-στοπ (απόσταση 900χλμ) και β. είχε ραντεβού για αφισοκόλληση...

Πέντε το πρωί λοιπόν και σταθήκαμε στην εθνική οδό με ένα χαρτί που έγραφε Paris και περιμέναμε να μας πάρει κάποιος περαστικός. Το χιόνι έπεφτε (έχω και γενέθλια τέλη Νοεμβρίου) και οι ώρες αναμονής στα διόδια ατελείωτες...Όταν τελικά ένα διερχόμενο αυτοκίνητο σταμάτησε μου φάνηκε σαν όνειρο. Δυστυχώς το όνειρο σύντομα εξελίχθηκε σε εφιάλτη διότι λίγα χιλιόμετρα παρακάτω ο οδηγός του αυτοκινήτου πρότεινε 1000 φράγκα για να περνούσαμε δύο ώρες και οι τρεις μαζί στο πλησιέστερο ξενοδοχείο...Κατεβήκαμε τρέχοντας και περάσαμε άλλες 5 βασανιστικές ώρες στην παγωμένη εθνική οδό...

Για την ιστορία να πω, ότι επιστρέψαμε με τρένο…          

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες Ο «αναρχικός έρωτας» έληξε σχεδόν άδοξα δέκα μήνες αφότου ξεκίνησε…Συνέπεσε και με το γεγονός ότι πλέον μιλούσα άπταιστα γαλλικά. Έκανα ερωτήσεις και αμφισβητούσα αρκετές από τις κατηχήσεις. Και έτσι σταδιακά το κενό ανάμεσα σε μένα και την ομάδα μεγάλωνε.

Παρόλο που στα περισσότερα συμφωνούσαμε, ο τρόπος με τον οποίο βιώναμε την ένταξη μας στην κοινωνία ήταν διαφορετικός. Για μένα δεν ήταν μια συνεχή αμφισβήτηση και πάλη αλλά μια εσωτερική διεργασία, την οποία όμως ακόμα δεν μπορούσα να αξιολογήσω. Χρειάστηκε τουλάχιστον δέκα χρόνια για να ωριμάσει μέσα μου, ο τρόπος τον οποίο θα επέλεγα να διεκδικήσω μια καλύτερη κοινωνία.

Δυστυχώς όταν είσαι  20 -22 χρονών οι προσλαμβάνουσες είναι διαφορετικές. Χρειάζεται χρόνος και εμπειρία για εξελιχθείς και να επιλέξεις συνειδητοποιημένα τις μάχες σου.

Διαφορετικά τα λάθη είναι αναπόφευκτα, και δυστυχώς καμιά φορά μη αναστρέψιμα.