Ταξίδι στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα"

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ 20 μήνες πριν με αφορμή την διαμονή μου στην Ουγκάντα. Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το blogging-παρα μόνο ως αναγνώστρια 2-3 ελληνικών μπλογκ και πολλών  αγγλόφωνων. Στην ουσία ήμουν τελείως άσχετη με το όλο θέμα και για αυτό ίσως δεν υπήρξα ποτέ και ιδιαίτερα ενεργό μέλος στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα".

 

Όταν λοιπόν πέρσι είδα ξαφνικά το μπλογκ μου υποψήφιο για τα ελληνικά βραβεία διαδικτύου, ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη. Το ίδιο και όταν συνειδητοποίησα πως το "Ταξιδεύοντας" έχει πλέον μεγάλη επισκεψιμότητα (και ας μην έχει μεγάλο αριθμό "followers") αλλά και ότι τα άρθρα μου έχουν ακόμα πιο μεγάλη απήχηση στο κοινό.

 

Γράφοντας αυτό το μπλογκ, άνοιξα μια δίοδο επικοινωνίας με πολλούς ανθρώπους και η οποία συνεχίστηκε τόσο στο Facebook όσο και μέσω των κειμένων μου. 

Η αλήθεια είναι πως από τότε που τα άρθρα μου άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αποδεκτά και να διαβάζονται από όλο και περισσότερο κόσμο, η δυναμική του μπλογκ άλλαξε. Διότι είναι πολύ δύσκολο να μην νιώθεις τεράστια ευθύνη για όσα γράφεις όταν ξέρεις πως τα κείμενα σου (εκτός μπλογκ) φτάνουν σε χιλιάδες κόσμο ο οποίος σε κρίνει (και πολύ σωστά), συνδιαλέγεται μαζί σου, συμφωνεί και διαφωνεί.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι αναρτήσεις μου δεν είναι πια τόσο συχνές όσο πριν. Με δεδομένο ότι τις απόψεις μου τις εκφράζω στα άρθρα που δημοσιεύω, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και να λέω μια από τα ίδια και από εδώ. Κάποιες προτάσεις που μου έγιναν να αλλάξει η γωνία του μπλογκ να γίνει πιο "εμπορικό" και πιο "επαγγελματικό" επίσης απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι αόρατοι άνθρωποι

Μερικές φορές βλέπω ένα περίεργο όνειρο. Βρίσκομαι μεσημέρι στο κέντρο κάποιας πόλης και  δεκάδες άτομα περπατάνε βιαστικά γύρω μου. Κόσμος παντού, άντρες, γυναίκες, παιδιά περνάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να μιλήσω σε κάποιον. Μάταια. Κανείς δεν με ακούει και κανείς δεν με βλέπει.  Με πιάνει πανικός, και προσπαθώ με ξέφρενες κινήσεις να με προσέξει κάποιος...Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είμαι αόρατη και πως κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσω πέφτει στο κενό. Είμαι καταδικασμένη να μην με βλέπει κανείς.

Στο σημείο αυτό ξυπνάω τρομαγμένη. Για λίγα λεπτά βρίσκομαι μέσα στον εφιάλτη, μέχρι να καταλάβω πως δεν είμαι αόρατη και πως όλα ήταν μέσα στο μυαλό μου. Αυτά τα λεπτά είναι και τα πιο τρομακτικά. 

 

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα  ότι αυτό που για μένα είναι ένα κακό όνειρο για κάποιους είναι η ίδια τους η ζωή. Και δυστυχώς δεν μπορούν να ξυπνήσουν και όλα να γίνουν όπως πριν.

Στη ρωγμή του χρόνου*

 

Δευτέρα βράδυ και τελευταία μέρα του 2012. Οι δρόμοι έχουν μια περίεργη ησυχία. Λίγα αυτοκίνητα και ακόμα λιγότεροι περαστικοί.  Ίσως φταίει η βροχή, ίσως η κρίση, ίσως και τίποτα από τα δύο. Ίσως είναι απλά ένα ήσυχο βράδυ σε μια γειτονιά της Αθήνας.

 

Η ώρα είναι έντεκα και θέλουμε να προλάβουμε την αλλαγή του χρόνου με τους δικούς μας ανθρώπους.

Η λεωφόρος είναι σχεδόν άδεια. Οι δρόμοι είναι παγωμένοι και η βραδινή υγρασία ποτίζει τα ρούχα.  Ανυπομονώ να βρεθώ σπίτι, κρυώνω και έχω ήδη ένα δυνατό πονοκέφαλο. Τα φώτα στα σπίτια λιγοστά, κάποια χρωματιστά λαμπάκια σε δύο-τρία  παράθυρα και ένας αδέσποτος σκύλος ψάχνει να βρει ζέστη σε  ένα εγκαταλελειμμένο φορτηγό.

 

Στην στροφή το φανάρι ανάβει κόκκινο. Η παγωνιά θολώνει τα τζάμια κάνοντας την μοναξιά των δρόμων απόκοσμη. Στη γωνία στέκεται και απόψε ένας άντρας πουλώντας χαρτομάντιλα σε ανύπαρκτους πελάτες.

Είναι ο αόρατος "Πακιστανός" (ή από το Μπαγκλαντές, ή από την Ινδία, ποιος ξέρει, ποιος νοιάζεται) των φαναριών. Κάθε μέρα εκεί, στο ίδιο πόστο, με τα ίδια χαρτομάντιλα. Οι δρόμοι άδειοι αλλά αυτός εκεί, στη γωνία. Με το παλιό κασκόλ τυλιγμένο στο κεφάλι, στην αλλαγή ενός χρόνου που παραμένει στάσιμος. Στην αλλαγή μια ζωής που η τύχη έφερε αλλιώς.