Στην Ελλάδα για ένα μήνα...

Σε λίγες μέρες θα βρεθώ για ένα μήνα στην Ελλάδα. Είναι οι "διακοπές" που περιμένω με λαχτάρα και ανυπομονώ. Τελευταία φορά που είχα έρθει ήταν πέρσι τον Απρίλιο όπου και παρέτεινα την διαμονή μου για  να ψηφίσω στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Κυριακή ψήφισα και Δευτέρα μεσημέρι έπαιρνα την πτήση για Μπανγκόκ. 

Τελικά εκλογές ξαναέγιναν αλλά πλέον εγώ βρισκόμουν στην Βόρεια Κορέα...

Οκτώ μήνες μετά λοιπόν θα επιστρέψω. Ήδη κάνω το πρόγραμμα μου για να προλάβω σε ένα μήνα να χωρέσω όσο πιο πολλά μπορώ. Και όμως για πρώτη φορά η χαρά μου δεν είναι ξέγνοιαστη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι χαρά.  

Για πρώτη φορά, φοβάμαι. Ίσως ακούγεται παράξενο, ίσως ακόμα και λαϊκίστικο, δεν ξέρω μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Όμως φοβάμαι ότι θα επιστρέψω σε μια Αθήνα που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με όσα ήξερα μέχρι τώρα.

Φοβάμαι για αυτά που θα δω αλλά κυρίως για αυτά που θα νιώσω. Οι αριθμοί με τρομάζουν, τα νέα και οι εικόνες ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα και να προσποιηθώ πως δεν υπάρχει. Αλλά ξέρω πως θα είναι εκεί σε κάθε μου βήμα.

Gay people living in fear in Greece

I published this article in Huffington Post . The idea was to highlight an undereported issue such as the rising homophobia in the country. As soon as it was published, it was largely reproduced by Greek and international media.

I am not a journalist, I  consider myself  a writer and researcher. I like to dig into things, look under the surface, report on issues that mainstream media neglect. If someone reads my reports, will soon find out that I have reported extensively on poverty, HIV, domestic violence, malnutrition. My stories were taking place in Asia or in Africa... I would have never imagined that one day, I would be reporting on my own country. That stories about poverty, fear, despair, human right abuses, rising homophobia and racism would concern Greece. And yet, this is what is happening today...
With this article, I hope we finally begin a debate in a society that each day surrenders itself to fascism... 

Gay people living in fear in Greece

What was supposed to be a fun evening for Stamatis Peramatzis, turned out to be a nightmare. As the 39-year-old was walking out of a parking lot together with his partner in an Athens mall, a man out of nowhere appeared and screamed: "Faggots, we will kick you out of Greece and you will never come back".

"I tried to ignore him, hoping he would just go away," Peramatzis recalls. "But he didn't. He came back together with another guy, dressed in black, yelling they were going to teach us a lesson."

But the two men were lucky. A security guard came to their rescue and the worst did not happen.

Σκόρπια λόγια

Γράφω απόψε αυτό το κείμενο και μάλλον δεν βγαίνει νόημα. Είναι ξημερώματα, το κλιματιστικό για κάποιο λόγο δεν λειτουργεί και έχω ανοίξει το παράθυρο αναζητώντας λίγη δροσιά. Η ζέστη αποπνικτική, η υγρασία βαραίνει τον αέρα και ένα χλωμό φεγγάρι κρύβεται πίσω από τους ουρανοξύστες της Μπανγκόκ. Αυτός είναι ο ένας κόσμος. Στα ψηλά οι προνομιούχοι, στα θεμέλια οι αναλώσιμοι. Μένω σε ένα διώροφο κτήριο, να θεωρήσω λοιπόν πως βρίσκομαι κάπου στη μέση. Δεν θέλω κιόλας να πάω στα ψηλά. Θέλω να μπορώ πάντα να πατάω στα θεμέλια.

 

Έφυγα κάποτε από την Ελλάδα χωρίς να ξέρω τι ζητάω. Δεν έψαχνα μια καλύτερη δουλειά, ούτε  μια καλύτερη ζωή. Οποτε βρήκα αυτές τις "καλές δουλειές" τις αρνήθηκα και ξαναβγήκα στο ψάξιμο. Κανένας τόπος, κανένας άνθρωπος δεν με κράτησε πολύ. Μια βαλίτσα που την κουβαλούσα παντού. Απλά την έπαιρνα και έφευγα και  άφηνα πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που δεν ήθελα να κουβαλάω.  

Ποιός θα λογοδοτήσει

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους Έλληνες πολίτες. Δεν είναι αθώοι ούτε θύματα παγκόσμιας συνωμοσίας. Οι ευθύνες μας ως λαός είναι τεράστιες και τα λάθη μας θα βαραίνουν τα παιδιά μας για πολλά χρόνια ακόμα. Αφήσαμε την μετριότητα και την λαμογιά να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη της πολιτικής ζωής του τόπου και χτίσαμε μια κοινωνία ρατσιστών, αμόρφωτων μικροαστών και θρησκολάγνων.

Αυτή είναι η μια παράμετρος της κρίσης. Οχι όμως και η μοναδική.

 

Ας ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Δεν θεωρώ πως στην Ελλάδα έχουμε χούντα όπως τόσο απλουστευτικά λένε διάφοροι, είτε επειδή θέλουν να λαϊκίσουν και να χαϊδέψουν αυτιά μπας κ πουλήσουν κανα cd, είτε επειδή δεν ξέρουν τι σημαίνει να έχει χούντα ένας λαός. Όμως αυτό που έχουμε δεν είναι ούτε δημοκρατία.

 

Έχω βαρεθεί να διαβάζω ψέμματα, μισές αλήθειες και διαστρεβλωμένα γεγονότα. Διότι φτάσαμε, την ενημέρωση στην Ελλάδα να ορίζει ο Παύλος, ο Τάσσος, ο Αλέξης, η Όλγα και όχι  δημοσιογράφοι επι της ουσίας. Σιχάθηκα τη χώρα που  οι καρχαρίες με τα ετήσια εισοδήματα των 700, 600 και 400 χιλιάδων ευρώ το χρόνο ( το unfollow είχε κάνει ένα πολύ καλό σχετικό θέμα) χρυσώνουν τα χάπι του μνημονίου και γίνονται  mega protagonιστες  και athens voice.