Για ένα τσιγάρο

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα με κάποια συναισθηματική φόρτιση διότι είναι από τα θέματα που με εκνευρίζουν απίστευτα. Σιχαίνομαι την αλαζονεία γενικά, αλλά την αλαζονεία των πολιτικών την θεωρώ μέχρι και ποινικό αδίκημα. Είναι ένας από τους λόγους που η κατρακύλα δεν έχει πάτο.

Διάβασα χτες βράδυ την παρακάτω είδηση. Σύμφωνα με το κείμενο ο βουλευτής της Ν.Δ. Α. Ψυχάρης έκανε παρατήρηση στην κ. Όλγα Γεροβασίλη του ΣΥΡΙΖΑ ότι απαγορεύεται το κάπνισμα και εκείνη  απάντησε «θα εφαρμόζω όποιο νόμο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω». Στο πλευρό της τάχτηκαν οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων Χρυσούλα Γιαταγάνα  και Μαρίνα Χρυσοβελόνη που επίσης είχαν ανάψει τσιγάρο. Η είδηση κυκλοφόρησε ευρέως σε πολλά μέσα. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει διαψευσθεί.

Αγαπητέ μου συμπολίτη, είσαι ηλίθιος

Θυμάμαι τις ΄"καλές εποχές". Τότε που χρήματα υπήρχαν, οι  ξανθιές παρουσιάστριες με τα αβυσσαλέα ντεκολτέ έπιναν καφέ στα κανάλια, οι απόλυτες σταρ  των φτηνών σουξέ κυριαρχούσαν και τα σκυλάδικα είχαν αναβαθμιστεί σε "clubs".

Παντού, ακριβά αυτοκίνητα, αγορασμένα με δόσεις,  ταβέρνες που είχαν γίνει  "γκουρμέ" εστιατόρια και ένας λαός που ζούσε τον μύθο του. Είχα πάντα την εντύπωση πως γύρω μου κυκλοφορούσε ένας απροσδιόριστος πλούτος, που όμως δεν μπορούσα να εντοπίσω από που προερχόταν. Ποιος είχε δουλέψει για αυτά τα χρήματα, και κυρίως τι είδους δουλειά έκανε. Το χειρότερο όμως ήταν πως κανένας δεν αναρωτιόταν. Δεν γνωρίζω αν έφταιγε η κοινωνία, τα κανάλια, το πολιτικό κατεστημένο ή ακόμα και όλα μαζί, όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κανείς δεν προβληματιζόταν. Μας έφτανε αυτό που βλέπαμε και τα ψίχουλα που μας πετούσαν οι πολιτικοί που ψηφίζαμε. Ίσως και να μας άρεσε κιόλας, δεν ξέρω....

Σήμερα μου φαίνεται γελοίο. Όχι τόσο το σύστημα αυτό-το οποίο είναι γελοίο εξ ορισμού- αλλά όσοι σήμερα το αποδομούν. Πρόσφατα εντυπωσιάστηκα-όταν με αρκετή καθυστέρηση ομολογώ-διάβασα μαζεμένα τα editorials του κ. Γεωργελέ στο athens voice. Αρχικά νόμιζα πως βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν αλλά μετά θυμήθηκα τους ύμνους που ο ίδιος κάποτε έγραφε στο ΚΛΙΚ για  το χρηματιστήριο βαπτίζοντας  "επενδυτές" τους καιροσκόπους, οπότε βεβαιώθηκα πως είμαι ακόμα στην ελληνική πραγματικότητα.

Λάος τέσσερα χρόνια μετά..

Σήμερα και μάλλον για πρώτη φορά, θα υπάρξει ανάρτηση άξια του τίτλου "Ταξιδεύοντας". Ενα ταξιδιωτικό κείμενο με φωτογραφίες και σκόρπιες σκέψεις, έτσι για να αλλάξουμε λίγο το βαρύ κλίμα. Και για να είμαι ειλικρινής, επειδή κουράστηκα να γράφω τα ίδια που ανακυκλώνουν όλοι: η Χρυσή Αυγή, η οικονομική κρίση, η φτώχεια..Δεν πειράζει, και μετά απο αυτό το κείμενο και η κρίση και η Χρυσή Αυγή εδώ θα είναι..

Στο Λάος λοιπόν είχα πάει πρώτη φορά στις αρχές του 2000 και μετά πάλι το 2008. Και τις δύο φορές η χώρα με είχε μαγέψει. Υπέροχα τοπία και καταπληκτικοί άνθρωποι. Είχα μάλιστα γράψει και σχετική ανάρτηση στο μπλογκ που θα τις βρείτε εδώ (το πρώτο μέρος) και εδώ (το δεύτερο). Τότε βέβαια το ταξίδι είχε γίνει σε τελείως διαφορετικές συνθήκες. Ταξίδευα μόνη, με  ένα σακίδιο στην πλάτη  και με πολλή μουσική για τις ατέλειωτες ώρες λεωφορείου που με  πήγαινε στα χωριουδάκια του βορρά και του νότου.