Το Δικαίωμα στην "εργασία" και το τέλος του συνδικαλισμού

Πως φτάσαμε από τις εργατικές κινητοποιήσεις και τα λαοφιλή συνδικάτα στην απαξίωση της απεργίας και του συνδικαλισμού;

Το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας με την συνθήκη του 1948, από τον κοινωνικό χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961) και τέλος από τη διεθνή συνθήκη οικονομικών κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1966).

Μεταξύ του 1950 και 1970 το ένα τρίτο των εργατών στις δυτικές χώρες ήταν οργανωμένο σε συνδικάτα με δυναμική παρουσία και απεργίες διαρκείας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 όμως η κατάσταση αλλάζει δραματικά. Είναι η εποχή όπου η πρώτη μεγάλη ενεργειακή κρίση δοκιμάζει τον πλανήτη, το δολάριο αποδυναμώνεται και η οικονομία δέχεται τους πρώτους κλυδωνισμούς.  Από εκείνη την περίοδο και έπειτα ξεκινάει η εγκαθίδρυση ενός φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης όπου οι αποκρατικοποιήσεις, η μεταφορά κεφαλαίων  και η απελευθέρωση των αγορών είναι στην πρώτη γραμμή.

Ο πόλεμος εναντίον των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος κορυφώνεται τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη βρίσκοντας τους απόλυτους εκφραστές στα πρόσωπα του Ρόναλντ  Ρήγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Σήμερα στον Καναδά η οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα αγγίζει το 16% ενώ στις ΗΠΑ μόλις το 7%. Στην Γαλλία, χώρα με παράδοση στον συνδικαλισμό και ισχυρές εργατικές κινητοποιήσεις μόνο το 8% των εργατών συμμετέχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα ενώ στην Βρετανία και την Γερμανία οι αριθμοί αυτοί είναι 29 και 22% αντίστοιχα.  Παράλληλα οι μεγάλες απεργίες έχουν μειωθεί δραματικά. Μεταξύ 1980 και 1982 οι απεργίες στις ΗΠΑ έπεσαν από 187 το χρόνο σε 96 για να φτάσουν τις 39 το 2002 και τις 5 το 2009.

Κυρίαρχοι μύθοι για τις μεταναστευτικές ροές και τους πρόσφυγες

Το κείμενο αυτό το δημοσίευσα πρώτα στο The Press Project

Τις τελευταίες εβδομάδες η Ελλάδα βρέθηκε πάλι στην επικαιρότητα για μια ακόμη κρίση, όχι αμιγώς οικονομική αυτή τη φορά, αλλά βαθιά ανθρωπιστική: το θέμα των προσφύγων. Μια άνευ προηγουμένου αύξηση των ροών στα νησία του Ανατολικού Αιγαίου κατέδειξε όχι μόνο τις αδυναμίες του ελληνικού συστήματος ασύλου και υποδοχής, αλλά και τα αδιέξοδα της Ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής.

Μόνο τον Ιούλιο έφτασαν στα Δωδεκάνησα 50,000 άνθρωποι όταν για όλο το 2014 είχαμε 43,500 αφίξεις. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο του 2015 η αύξηση των μεταναστευτικών ροών είναι κατά 750% μεγαλύτερη σε σχέση με την ίδια περίοδο το 2014. Στην Κω οι αφίξεις που καταγράφηκαν μέχρι τα μέσα Αυγούστου ήταν 500 άνθρωποι την ημέρα. Από εκείνους η συντριπτική πλειοψηφία (περίπου το 70%) είναι Σύροι πρόσφυγες και ακολουθούν σε μικρότερα ποσοστά οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί. Όπως είναι αναμενόμενο μια τέτοια εξέλιξη έχει πυροδοτήσει διάφορες αντιδράσεις αλλά έχει προκαλέσει και μεγάλη σύγχυση.

Δυστυχώς στα ελληνικά (κυρίως) μέσα ενημέρωσης, όταν διαβάζουμε για μετανάστευση, ο όρος χρησιμοποιείται χωρίς διάκριση για όλους: οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες ασύλου. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, οι χαρακτηρισμοί λαθρομετανάστης ή παράνομος μετανάστης, συνοδεύουν τα δημοσιεύματα απανθρωποποιώντας έτσι τους απελπισμένους συνανθρώπους μας που προσπαθούν να ξεφύγουν είτε από πολέμους είτε από την ακραία φτώχεια που μαστίζει τις χώρες τους.