Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Δεκατρείς μήνες στις Φιλιππίνες μέρος 1ο

Εδώ και 13 μήνες περίπου ζώ στις Φιλιππίνες. Συνήθως όταν το λέω, όλοι επιδοκιμάζουν. Φαντάζονται εξωτικές παραλίες, κοκοφοίνικες, γραφικά χωριά και μου λένε τι τυχερή που είμαι. Πιθανόν όσοι το λένε, δεν έχουν έρθει, γιατί η πραγματικότητα λίγη σχέση έχει με την εικόνα «καρτ ποσταλ» που φαντάζεται κάποιος.
Bay Bay, Leyte

Όταν πρωτοέφτασα στη χώρα έμεινα στο Cebu, ένα νησί στις κεντρικές Φιλιππίνες,στην περιοχή Visayas. Οι Visayas είναι ένα σύμπλεγμα νησιών όπου οι κάτοικοι μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα «σεμπουάνο» τα οποία μοιάζουν πολύ με τα ισπανικά. Δεν είναι τυχαίο καθώς  οι Visayas ήταν η πρώτη περιοχή που έφτασε ο Μαγγελάνος όταν κατέκτησε τις Φιλιππίνες το 16ο αιώνα. Έφτασε στο Μάκταν όπου οι ντόπιοι του παραδόθηκαν σχεδόν χωρίς μάχη. Ο Μαγγελάνος ενθουσιάστηκε, αποφάσισε ότι είχε βρει τον επίγειο παράδεισο και έριξε άγκυρα στα νησιά. Οι στρατιώτες του παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες, ο ίδιος έκανε 3-4 γάμους εκεί και άπειρα παιδιά και όλα έμοιαζαν να βαίνουν καλώς μέχρι που εμφανίστηκε ο Λάπου Λάπου. Ο Λάπου δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό των συμπατριωτών του για τους κατακτητές και ένα ήσυχο πρωινό έσφαξε τον Μαγγελάνο και πέταξε τους Ισπανούς έξω από το νησί του.
Σήμερα η πρωτεύουσα του Μάκταν ονομάζεται Λάπου Λαπου και το άγαλμα του πολεμιστή στέκει αγέρωχο στην είσοδο της πόλης. Αναρωτιέμαι πως θα ένιωθε αν έβλεπε ότι το ένδοξο νησί του έχει ολοκληρωτικά ξεπουληθεί στα πολυτελή διεθνή resorts για τους τουρίστες με τους ντόπιους που δουλεύουν σε αυτά για μισθούς πείνας να μένουν σε παραπήγματα έξω από τα σιδερόφραχτα bungalows.
H μάχη του Λάπου Λάπου ήταν ίσως η πρώτη και η τελευταία πράξη αντίστασης των φιλιππινέζων απέναντι σε ξένους κατακτητές. Έκτοτε ακολούθησαν και άλλοι Ισπανοί, Αμερικάνοι, Ιάπωνες, πάλι Αμερικάνοι, δικτατορίες, δολοφονίες και φτάσαμε στις Φιλιππίνες του σήμερα. Μια χώρα υβρίδιο, βυθισμένη στη διαφθορά όπου προσπαθεί γίνει ανταγωνιστική και καμαρώνει για την χωρίς όρια οικονομική της ανάπτυξη αδιαφορώντας για τα εκατομμύρια των φτωχών της στις παραγκουπόλεις και στις επαρχίες της. Ναι δεν μου αρέσουν οι Φιλιππίνες και ποτέ δεν το έκρυψα. Τις γνωρίζω πλέον πολύ καλά, έχω ζήσει στις επαρχίες της και στη Μανίλα. Έχω δουλέψει εδώ, έχω κυκλοφορήσει, έχω διαβάσει – και εξακολουθεί να είναι μια χώρα στην οποία ποτέ δεν ένιωσα άνετα να ζήσω.
Μητέρα με το μωρό της στο Tacloban
Τι είναι λοιπόν αυτό που δεν μου αρέσει στις Φιλιππίνες; Είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση; Εχω δει την ίδια αλλού και ίσως και χειρότερη. Είναι το χάος και η εγκληματικότητα; πάντα λάτρευα το χάος των αναπτυσσόμενων χωρών και η εγκληματικότητα στη Μανίλα, αν και πρέπει κανείς να την παίρνει στα σοβαρά, δεν με εμπόδισε μέχρι τώρα σε τίποτα. Εντάξει έχω ήδη γίνει μάρτυρας σε δύο ληστείες, ομως προσωπικά δεν έχω κινδυνέψει και εξακολουθώ να κυκλοφορώ στην πόλη.
Στο Cebu aνέβαινα στο jeepney-τη φιλιππινέζικη εκδοχή των μινι βαν αλλά πολύ πιο κάλτ με έντονα χρώματα και συχνά με τεράστιες απεικονίσεις της Παναγίας, του Χριστού ή ακόμα και του Πάπα πάνω –πλήρωνα τα 8 πέσος στον μαυρισμένο απο την εξάτμιση φιλιππινέζο που κρεμόταν στην πίσω είσοδο και λειτουργούσε ως εισπράκτορας και πήγαινα στον προορισμό μου, χωρίς ποτέ να κινδυνέψω. Συχνα κουβαλούσα τσάντες με ψώνια, δίπλα σε άλλους «σεμπουάνος» που μετέφεραν ψάρια (το χειρότερο μου ήταν αυτό γιατι μετά η ψαρίλα ανακατευόταν με την εξάτμιση του jeepney και δεν ξεβρώμαγες ποτέ), κότες, μωρά, γιαγιάδες-όλοι μαζί και όλοι σχεδόν καθισμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Μια χαρά ήταν και συχνά μάλιστα, όταν κολλούσαμε στην κίνηση με έπαιρνε και ο ύπνος στην πλάτη του διπλανού μου.
Παιδιά χαιρετάνε στο νησί του Σαμάρ
 Στο Tacloban-την πόλη που χτύπησε τόσο άσχημα ο τυφώνας του 2013- χρησιμοποιούσα πάντα motocabs –την άλλη φιλιππινέζικη εκδοχή του ταξι όπου αποτελείται απο ένα φουκαρά μαυρισμένο απο τον ήλιο, ένα μηχανάκι που αγκομαχεί και ένα σκουριασμένο κουβόυκλιο.
Τα νησιά  Leyte και Samar-αν και ελάχιστα  τουριστικά και βαθιά πληγωμένα απο τον τυφώνα-ήταν τα αγαπημένα μου. Οι πόλεις βρώμικες, οι επιδημίες δάγκειου συχνές και θανατηφόρες, η φτώχεια απίστευτη όμως διατηρούσαν κάτι απο τις αυθεντικές Φιλιππίνες. Μπορούσες ακόμα να ψωνίσεις στην αγορά και να περπατήσεις στους δρόμους χωρίς τα μεγαθήρια των εμπορικών κέντρων που έχουν καταπιεί τη μισή χώρα.

Δυο αδερφάκια στο motocab του πατέρα τους κάπου στο Ορμοκ

Όμως και πάλι, αυτό δεν φτάνει για να πω ότι οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα που θα ήθελα να επιστρέψω. Ίσως γιατί είναι μια χώρα που κάποτε έκανε μια επιλογή χωρίς επιστροφή. Πούλησε την ψυχή της στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης (για τους λίγους), εφάρμοσε ένα από τα σκληρότερα μοντέλα του ΝΑ Ασιατικού καπιταλισμού, και καταδίκασε το μεγαλύτερο μέρος από τα 100 εκατομμύρια του λαού της να είναι δούλοι. Δούλοι  της ντόπιας ελίτ που κυβερνάει τη χώρα, ανακυκλώνει τον πλούτο στους κόλπους της  και λειτουργεί σαν μια κλειστή μαφία.
Πλένοντας για το μεροκάματο
Είναι μια χώρα όπου οι πλούσιοι γίνονται απλά πλουσιότεροι και ο πλούτος δεν φεύγει ποτέ από τα χέρια των λίγων.  Και ανάμεσα τους μια μεσαία τάξη που μεγαλώνει στα πρότυπα της κατανάλωσης χωρίς όρια στα δεκάδες malls που έχουν καταπιεί τα πάντα, με όνειρο την απόκτηση του πολυτελούς condo στις περιοχές των πλουσίων όπου οπλισμένοι φύλακες ορίζουν τα νοητά σύνορα των τάξεων.
Και κάτω από αυτούς το χάος. Εκατομμύρια σκλάβοι που ονειρεύονται είτε να γίνουν καθαρίστριες και εργάτες κάπου στο εξωτερικό είτε να βρουν τον γενναιόδωρο ξένο που θα τους βγάλει από τη φτώχεια.
Και το αποτέλεσμα βέβαια είναι εμφανές.
Ο σεξοτουρισμός ανθεί, κάπου 100,000 παιδιά στη χώρα εκπορνεύονται και το εμπόριο νεφρών έχει γίνει σχεδόν ημιεπίσημη οικονομική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στα πολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία με παραλήπτες πλούσιους ασθενείς από την Κίνα, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και δότες εξαθλιωμένους νεαρούς από την παραγκουπολη του Todo. 
Και αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, μια βόλτα στις νυχτερινές "αγορές" της Μανίλα ή σε κάποιες τουριστικές πόλεις θα σας πείσει: ηλικιωμένοι Ευρωπαίοι, ή Αυστραλοί να κρατάνε τρυφερά από το χέρι δεκάχρονα αγόρια ή κορίτσια, και όλοι εμείς απλά να στεκόμαστε θεατές και ανήμποροι συνένοχοι συνάμα. 

 ΥΓ Θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος για τους ξένους που ζουν στις Φιλιππίνες.

3 σχόλια:

Γιαννα είπε...

το άρθρο σου είναι καταπληκτικό Φραγκίσκα! Και επειδή πήγα και γω στις Φιλιππίνες βέβαια για τουριστικούς λόγους Μπορακάι και Μανίλα έχω ακριβώς την ίδια άποψη! Φτώχια έχω δει και αλλού αλλά δυστυχώς και οι Φιλιππίνες ακολουθούν το πρότυπο της Ταυλάνδης! Σεξοτουρισμός και εκμετάλλευση!

Eystratios είπε...

kai egw ezisa ekei gia 18 mines.itan to oneiro mou,pou telika me diepsefse!!nomizw omws oti eisai ligo ipervoliki?pantou ston kosmo ipahoun kai ginonte afta.proswpika emena de mou arese kai me apokardiwse itan to gegonos oti shedon oloi ekei einai ipokrites!!otan eisai touristas kai eheis to tsepi sou gemati OLOI se agapoun kai se theloun kai kanoun ta panta gia sena,otan omws zeis ekei ,ergazese ekei kai ta hrimata sou einai isaksia me ti zwi ekei OLOI se ftinoun kai kaneis de sou dinei simasia.proswpiki empeiria afti

Fran είπε...

Την υπερβολη που την βρισκεις? Εχω ζησει Αφρικη και τωρα ειμαι 4 χρονια στην ΝΑ Ασια. Εχω καλη εικονα απο την περιοχη. Γενικα το μοντελο του καπιταλισμου που συνανταμε στη ΝΑ Ασια ειναι πολυ σκληρο (τωρα θα μου πεις και που δεν ειναι) και νομιζω οτι οι κοινωνικες διαφορποιησεις ειναι παραπολυ εντονες εδω. Οι Φιλιππινες ειναι η επιτομη ολου αυτου. Η χωρα δεν εχει καταρχας κουλτουρα, εχει ισοπεδωθει, ειναι ενα τεραστιο εμπορικο κεντρο οπου ακομα και ντοπιο φαγητο αν ψαξεις μακ ντοναλτσ και Jolly bee θα βρεις. Το σεξοτουρσιμο προσωπικα τον βρισκω πολυ χειροτερο εδω απο οτι στην υπολοιπη Ασια (με επιφυλαξη μονο οτι στην Καμποτζη -Πνομ Πενχ- θα ειανι στα παρομοια επιπεδα). Ειναι χειροτερος και γιατι η φτωχεια ειναι μεγαλυτερη αλλα και γιατι δεν υπαρχει ελεγχος και η εξουσια ασκειται απο ντοπιες κλικες οπου οποιος ειναι εκτος δεν εχει καμια απολυτως δυναμη. Τελος προσωπικα εχω γινει μαρτυρας σε πραξεις παιδεραστιας ΔΥΟ φορες στη Μανιλα νωρις το απογευμα. Δεν υπαρχει τροπος να το καταγγειλεις και δεν μπορεις να πας στην Αστυνομια. Υπαρχει μια γραμμη στο υπιυργειο εσωτερικων η οποια ομως δεν κανει τιποτα. Εζησα ενα χρονο στη Μπανγκοκ, ειδα πορνεια και εκει, ειδα σεξοτουρισμο αλλα παιδεραστια τοσο ανοιχτη δεν ειδα σε καμια αλλη πολη.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...