Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Ο χρόνος

 Πέρσι αρχές της άνοιξης ήταν, ίσως και νωρίτερα δεν θυμάμαι ακριβώς, έφευγα (πάλι) από μια σύντομη επίσκεψη στο πατρικό μου στην Ελλάδα για να επιστρέψω στην Βόρεια Κορέα. Στην πόρτα του σπιτιού μαζί με τον γιο μου και τις βαλίτσες μας. Η αδερφή μου στο αυτοκίνητο, περίμενε να μας πάει στο αεροδρόμιο.
Στο διπλανό σπίτι  ζούσε  η ηλικιωμένη θεία μου. Βαριά άρρωστη και εξαρτημένη από την αιμοκάθαρση. Η κατάσταση της να πηγαίνει άλλοτε καλά και άλλοτε πολύ άσχημα. Ο γιος της κουραζόταν και αγανακτούσε, η νύφη της την μισούσε.
Εκείνη-που δεν ήταν και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου για να λέμε την αλήθεια- καθόταν μόνη της  με την τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή, τον συνδετικό της κρίκο με την ζωή των άλλων- μια ζωή που για εκείνη υπήρχε πλέον μόνο στην οθόνη. 
Μέσα στα σκοτεινά, πολλές φορές παράκουε τις εντολές των γιατρών πίνοντας κάποια μπύρα ή τρώγοντας κάτι απαγορευμένο.  Συχνά μας ζητούσε να πάμε να της αγοράσουμε αυτά τα απαγορευμένα, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες για να μας πείσει. Δυσανασχετούσαμε αλλά της τα αγοράζαμε. Δεν ξέρω γιατί υποκύπταμε, ίσως την λυπόμασταν, ίσως θέλαμε απλά να της κάνουμε το χατήρι, ίσως πάλι βαριόμασταν να το συζητήσουμε και θέλαμε να μας αφήσει ήσυχους.
Και έτσι κουτσοζούσε, ανάμεσα σε νοσοκομεία, τις προσβολές της νύφης της, τα λόγια του παιδιού της, τα εγγόνια που δεν έρχονταν να την δουν, την ανοιχτή τηλεόραση και τους ήχους από την διπλανή πολυκατοικία. Αυτή η πολυκατοικία που υψώθηκε ξαφνικά και έκρυψε το μοναδικό κομμάτι ουρανού που ακόμα φαινόταν σε εκείνη την εργατική συνοικία της Αθήνας που μεγάλωσα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...