Εδώ και αρκετές μέρες είχα απενεργοποιήσει το μπλογκ μου για τους γνωστούς λόγους. Ανόητα σχόλια από διάφορους που εσκεμμένα απομόνωναν φράσεις για να δημιουργήσουν την εικόνα που ήθελαν.
Κάποια στιγμή με κούρασε όλο αυτό και είπα φτάνει. Ξέρω δεν ήταν και καμιά μεγάλη απώλεια και υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί κανείς από το δικό μου μπλογκ και την ανοησία του καθενός. Ήταν απλά ενδεικτικό της συμπεριφοράς που υπάρχει στα social media και την οποία από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς πλέον να ανεχθείς.
.
Συχνά νιώθω ότι έχω πολλά θέματα που θα ήθελα να μοιραστώ με όσους με διαβάζουν. Θα ήθελα να γράψω για το πρώτο μου ταξίδι, για τη γέννηση του γιου μου, για το μεγάλωμα ενός παιδιού που δεν είναι τόσο "ροζ" όσο θέλουν να μας πείσουν τα διάφορα μαμαδομπλογκς, για την ιδανική οικογένεια που δεν υπάρχει, για τον έρωτα που ξεφτίζει τόσο γρήγορα, για τη μοναξιά, αλλά και για τις μουσικές, τα πάθη και τα παθήματα, τις χαρές και τις ελπίδες που μου χάρισε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή το κάνω, όμως μετά σκέφτομαι ότι είναι τόσο ναρκισσιστικό να κάθεσαι να γράφεις για τον εαυτό σου, όταν δεν είμαστε όλοι παρά ένα μικρό pixel σε μια παγκόσμια φωτογραφία...
Εάν κατάλαβα κάτι από αυτό το μικρό ταξίδι μου, είναι ότι ο κόσμος μας κρύβει απέραντη αδικία, τόση πολύ και τόσο έντονη που κάποιες φορές το μυαλό μου αδυνατεί να την κατανοήσει. Συχνά απορώ πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ξέρω θα μου πείτε, φταίει ο καπιταλισμός και κάποιος θα πεταχτεί να πει για τις σφαγές του Στάλιν και κάποιος άλλος θα πει για την ελεύθερη αγορά και δεν θα καταλήξουμε πουθενά.
Πιστεύω ότι αυτό από το οποίο πάσχει η ανθρωπότητα σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός ή η ελεύθερη οικονομία ή κάποια πολιτική ιδέα, αλλά απο την έλλειψη δικαιοσύνης και την απληστία. Δεν είναι ο πλούτος το πρόβλημα, είναι ο υπερβολικός πλούτος και η ανομία.
Όταν δεν έχεις δικαιοσύνη όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται αποδεκτά. Γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν με ένα συναίσθημα αδικίας και αδυναμίας. Χαμένες γενιές που δεν διδάχτηκαν ποτέ ότι αξίζουν κάτι. Άνθρωποι που έμαθαν από την πιο τρυφερή τους ηλικία ότι πρέπει να σκύβουν το κεφάλι, που κανένας δεν τους είπε ότι αξίζουν, που ποτέ δεν τους δίδαξαν την αξιοπρέπεια και που τους έμαθαν μονάχα ότι είναι αναλώσιμοι σκλάβοι.
Εκατομμύρια άνθρωποι που τους έπεισαν ότι είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που κρατούν την αλυσίδα. Και αν το ήξεραν αυτό θα την είχαν σπάσει εδώ και πολλά χρόνια.
Άνθρωποι που τους πετάνε τα αποφάγια και τους έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ και να ευγνωμονούν αυτόν που τους παίρνει το φαγητό από το στόμα.
Το έχω δει τόσο πολύ και τόσο συχνά που δεν μου κάνει πια εντύπωση. Και όμως είμαστε όλοι συνένοχοι και θύματα συγχρόνως. Και επειδή είμαστε όλοι δεμένοι με τις ίδιες αλυσίδες κανένας δεν μπορεί ή δεν ξέρει ή δεν θέλει να τις σπάσει.
Πιστεύω στον άνθρωπο και θεωρώ ότι είναι ελάχιστες οι διαφορές μας. Συνήθως αυτές μας έχουν επιβληθεί. Πρώτα από τη θρησκεία. Η ιδέα της ύπαρξης ενός Θεού: η πιο έξυπνη αλλα και η μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ. Και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα.
Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω συχνά, κυρίως όμως επειδή έχω την πολυτέλεια να τις κάνω. Κάτι που δεν ισχύει για την πλειοψηφία των ανθρώπων, και γράφοντας αυτά αναγνωρίζω τα δικά μου όρια και τις αδυναμίες.
Δεν μπορώ λοιπόν να κανω τίποτα για να αλλάξω την μεγάλη εικόνα. Όμως υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, όλοι μας, όπου και να είμαστε, όσο φτωχοί ή "πλούσιοι" είμαστε.
Σκεφτείτε τις πράξεις σας σαν μια λίμνη. Πετάς ένα βότσαλο και δημιουργούνται κύκλοι. Πρωτα ο μικρός ο εσωτερικός και σταδιακά οι υπόλοιποι. Ο πρώτος κύκλος δεν θα θα φτιάξει τον τελευταίο αλλά θα φτιάξει τον δεύτερο, κ αυτός τον τρίτο και κάποτε θα φτάσουμε στον τελευταίο τον μεγάλο. Έτσι είναι και οι πράξεις μας. Δεν θα επηρεάσουμε ποτέ τον μεγάλο κύκλο όμως θα φτιάξουμε άπειρους μικρούς που θα απλωθούν. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να πετάξουμε το βότσαλο. Και εμείς θα δημιουργήσουμε τον κοντινό μας κύκλο που θα γεννήσει τον δεύτερο, τον τρίτο...
Και ετσι χωρις να το καταλάβουμε θα έχουμε αλλαξει την μεγάλη εικόνα, αυτή που φαντάζει τόσο μακρινή και δύσκολη.
 |
| Ο ποταμός Μεκονγκ, Λάος 2012 |
